1. Rozwiązanie spółki powstałej na mocy umowy jest równoznaczne z rezygnacją z dalszego wykonywania rzemiosła w tej formie w rozumieniu art. 19 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ i nie może powodować przekształcenia zezwolenia wspólnego w zezwolenia indywidualne poszczególnych wspólników. 2. Utrata tytułu prawnego do lokalu
Określenie "pisanie podań" użyte w art. 1 ust. 2, pkt 2 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /Dz.U. 1983 nr 43 poz. 193/, dotyczy również pism procesowych wnoszonych do sądów w konkretnych sprawach.
1. Przez użyte w art. 18 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ określenie: "zmieniła w sposób zasadniczy rodzaj wykonywanego rzemiosła", rozumieć należy taką zmianę, która powoduje konieczność oznaczenia wykonywanej działalności innym symbolem niż określonym w uprawnieniu na wykonywanie rzemiosła. 2. Wykorzystywanie na potrzeby
1. Przez działalność, w której podatnik osiąga przeważającą część obrotu /par. 7 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 1985 r. w sprawie karty podatkowej oraz opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 57 poz. 294/ należy rozumieć działalność, która przekracza połowę całego obrotu. 2. Tylko w wypadku osiągnięcia przez podatnika więcej niż połowy ogólnego obrotu
1. Zgodę na działalność gospodarczą organizacji społecznej - zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 22 października 1985 r. w sprawie działalności gospodarczej organizacji społecznych /Dz.U. nr 51 poz. 265/ - udzielać można tylko w uzasadnionych wypadkach, opierając się przede wszystkim o reguły wynikające z cyt. rozporządzenia oraz na zasadach funkcjonowania reformowanej gospodarki; udzielając
1. Uchwała miejscowej Rady Narodowej oraz opinia samorządu mieszkańców mogą być brane pod uwagę przy rozstrzygnięciu, gdy nie pozostają w niezgodności z przepisami powszechnie obowiązującymi. 2. Rozstrzygając wniosek o wydanie zezwolenia na określoną działalność organ nie może podejmować decyzji arbitralnych noszących cechy dowolności, musi kierować się zasadami określonymi w obowiązujących przepisach
1. Zespół adwokacki nie jest uprawniony do wniesienia skargi na decyzję Ministra Sprawiedliwości wydaną w trybie art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ o wyrażenie zgody na wykonywanie przez adwokata zawodu indywidualnie lub wspólnie z innym adwokatem. 2. Wszczęcie postępowania, określonego w art. 4 ust. 3 prawa o adwokaturze, wystarczające jest przesłanie
Nie daje rękojmi należytego wykonywania funkcji pełnomocnika w przedsiębiorstwie Polonijno-Zagranicznym, prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie drobnej wytwórczości osoba, w odniesieniu do której umorzono prawomocnym orzeczeniem na zasadzie amnestii postępowanie w sprawie o przestępstwo z art. 217 Kk - w związku z art. 42 Kk i istnieją podstawy do przyjęcia, że dopuściła się ona zarzucanego
1. Wydanie odrębnej decyzji o odszkodowaniu za wywłaszczoną nieruchomość musi być poprzedzone przeprowadzeniem rozprawy w tym przedmiocie, niezależnie od rozprawy przeprowadzonej przed wydaniem decyzji o wywłaszczeniu. 2. Działalnością usługową w rozumieniu art. 63 ust.2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ jest nie tylko świadczenie
Wierzycielowi zastępowanemu w postępowaniu klauzuli wykonalności przez radcę prawnego przysługuje zwrot kosztów zastępstwa w granicach przewidzianych w § 17 pkt 10 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 10 października 1985 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie w postępowaniu przed organami wymiaru sprawiedliwości (Dz.U. nr 51, poz. 266)1).
1. Z zestawienia art. 5 z art. 4 ust. 7 a także ust. 3 z ust. 4 i 5 art. 5 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ wynika, że uprawnienia do zatrudnienia w warsztacie rzemieślniczym wymienione w art. 4 ust. 5 oraz w art. 5 ust. 3 wynikają wprost z ustawy. Dopiero kiedy rzemieślnik chce zatrudnić więcej osób musi uzyskać zgodę organu administracji
1. "Ważny interes Państwa" jest pojęciem prawnym niedookreślonym i w pełnym zakresie podlega kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego. 2. Interes ten nie może być rozumiany abstrakcyjnie. Musi to być "interes Państwa" /i to tylko "ważny interes"/, a więc nie interes przedsiębiorstwa, fabryki, miasta, interes lokalny czy regionalny lecz interes ogólnokrajowy.
1. Rzemiosłem jest zawodowe wykonywanie we własnym imieniu, między innymi, przez osobę fizyczną gospodarczej działalności wytwórczej i usługowej bez ograniczeń, chyba, że zachodzą przyczyny, o których mowa w przepisach art. 6 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/. 2. Uprawnienie wydaje się bez ograniczeń - chyba, że ograniczenia wynikają wyraźnie
1. Decyzjami administracyjnymi w sprawach uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ są wszystkie decyzje administracyjne, których wydanie w toku dochodzenia do nabycia określonych uprawnień przewidują przepisy prawa materialnego. Kognicji sądu administracyjnego podlegają więc nie tylko decyzje w sprawie wpisów na listę radców prawnych, lecz także w sprawie
Z brzmienia art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ wynika, że opinia cechu powinna obejmować stanowisko cechu w kwestii cofnięcia danemu rzemieślnikowi uprawnień rzemieślniczych. Opinia taka nie jest dla organów administracji wiążąca, ale zasięgnięcie jej jest w myśl obowiązujących przepisów obligatoryjne.
1. Nie odpowiadają kryteriom ważnego interesu Państwa przesłanki przyjmujące, iż nie wywiązywanie się w pełni ze swoich obowiązków pracownika tak stosunku do pracodawcy, jak i do klientów, godzi w interes /i to "ważny"/ Państwa. Postawa taka godziłaby jedynie w interes wymienionych podmiotów. 2. Błędny jest pogląd uzasadniający odmowę wydania uprawnień na wykonywanie rzemiosła, który w wydaniu takiego
Prowadzenie przez organizację społeczną działalności gospodarczej, o której mowa w par. 1 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 października 1985 r. w sprawie działalności gospodarczej organizacji społecznych /Dz.U. nr 51 poz. 265/ w formie udziału w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością, nie uzasadnia uznania tej spółki za wyodrębnioną jednostkę organizacyjną tej organizacji społecznej
1. W przypadku kiedy skarżący zaprzecza okolicznościom i faktom będących podstawą zaskarżonych decyzji, udowodnienie ich nie może nastąpić w oparciu o dowody pośrednie, lecz wynikać powinno z możliwych do uzyskania dowodów bezpośrednich /dokumentów źródłowych/, bowiem zaniechanie wyczerpującego zebrania materiału dowodowego stanowi naruszenie art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa. 2. Dla wyciągnięcia poprawnych
1. Prawodawca uznał, że osoby, które ukończyły na koszt państwa studia wyższe winny przynajmniej w części pokryć koszt tych studiów przez wykonywanie pracy w jednostkach gospodarki uspołecznionej co najmniej przez okres 3 lat. Wobec powyższego, nie można tego unormowania zastępować przepisami dotyczącymi osób, które ukończyły szkoły średnie /par. 4 ust. 1 pkt 3 lit. "b" rozporządzenia Prezesa Rady
Nierzetelność szeroko rozumiana, to nieuczciwość i niesolidność w wykonywaniu produkcji i usług, naruszanie etyki zawodowej, lekceważące traktowanie klienta, itp. Nierzetelność może polegać na niedbałym i niestarannym wykonywaniu zlecenia, na niedotrzymaniu przyczyn subiektywnych terminu, na pobraniu nadmiernej zapłaty, itp.
Określonego w zezwoleniu na wykonywanie rzemiosła uprawnienia nie można rozpatrywać w oderwaniu od warunków, w jakim rzemiosło to powinno być wykonywane. Decyzja organu wydającego zezwolenie stanowi jedną całość, a zatem naruszenie określonych w niej wymogów sprawia, że działalność przestaje być prowadzona zgodnie z uprawnieniem,a tym samym staje się działalnością prowadzoną bez uprawnienia.
Wykonywanie zawodu radcy prawnego przez okres uprawniający do powołania na stanowisko sędziego /art. 54 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych - Dz.U. nr 31 poz. 137/ nie jest równoznaczne z nabyciem kwalifikacji sędziowskich, o których mowa w art. 66 pkt 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/.
W świetle art. 19 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ adwokat spokrewniony do drugiego stopnia lub spowinowacony w pierwszym stopniu z osobą pełniącą funkcję sędziego Sądu Najwyższego lub prokuratora Prokuratury Generalnej może być członkiem zespołu adwokackiego w okręgu Izby Adwokackiej w Warszawie.
1. Zachowanie procedury obowiązującej w myśl art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wymaga umożliwienia okręgowej radzie adwokackiej wypowiedzenie się co do słuszności żądania zainteresowanego. 2. Stanowisko okręgowej rady adwokackiej jest jedną z okoliczności pozwalającą na ocenę, czy występują "uzasadnione wypadki" w rozumieniu art. 4 ust. 3 prawa
