Uchwała SN z dnia 18 października 1995 r. sygn. III AZP 29/95

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1995

Wyrok NSA z dnia 4 września 1995 r., sygn. II SA 1803/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

Zlecenie mianowanemu urzędnikowi państwowemu wykonywania pracy nie mieszczącej się w dotychczasowym zakresie jego czynności, połączone z całkowitym zwolnieniem go od obowiązku wykonywania pracy zgodnie z dotychczasowym zakresem czynności, stanowi w istocie "zlecenie mu wykonywania innej pracy", o jakim mowa w art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U.

Wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 1995 r., sygn. II SA 1894/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

1. Abstrahując od kwestii legalności zarządzenia nr 5/93 Prezesa Najwyższej Izby Kontroli z dnia 19 kwietnia 1993 r. w sprawie okresowych ocen kwalifikacyjnych pracowników Najwyższej Izby Kontroli, można je potraktować jako miernik rzetelności i obiektywizmu działań podejmowanych w tym zakresie i w konsekwencji jako miernik oceny zasadności rozwiązania z mianowanym pracownikiem Najwyższej Izby Kontroli

Wyrok NSA z dnia 10 sierpnia 1995 r., sygn. II SA 1857/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

Orzeczenie dyscyplinarne o wydaleniu z pracy jest zdarzeniem prawnym, powodującym ustanie stosunku pracy z mocy prawa /znowelizowany art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./. Zbędne jest więc jego "wykonanie" przez pracodawcę, w formie decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy. Jeśli więc stosunek pracy rozwiązuje się z mocy

Wyrok NSA z dnia 19 czerwca 1995 r., sygn. II SA 988/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

Z zestawienia ust. 1 z ust. 2 artykułu 13 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie ustawy o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 136 poz. 704/ wynika, iż "niemożność" przeniesienia urzędnika na inne stanowisko, w związku z reorganizacją urzędu, nie może być spowodowane brakiem

Wyrok NSA z dnia 23 maja 1995 r., sygn. II SA 687/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

Przez likwidację stanowiska pracy uzasadniającą przeniesienie mianowanego urzędnika państwowego na inne stanowisko służbowe, odpowiadające jego kwalifikacjom, należy rozumieć faktyczne zniesienie dotychczasowego miejsca pracy pracownika, tylko wówczas bowiem zachodzi niemożliwość dalszego zatrudnienia na dotychczasowym stanowisku, o której mowa w art. 10 ust. 1a ustawy z dnia 2 grudnia 1994 r. o zmianie

Wyrok NSA z dnia 12 maja 1995 r., sygn. II SA 699/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

1. W sytuacji, gdy stosunek pracy z pracownikiem państwowym mianowanym ustał na podstawie ostatecznej decyzji o jego rozwiązaniu w drodze wypowiedzenia i wskutek upływu okresu wypowiedzenia, określonego w tej decyzji stosownie do art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, uchylający tylko

Uchwała SN z dnia 4 kwietnia 1995 r. sygn. I PZP 11/95

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1995

Wynagrodzenie przyznane na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) nie podlega zmniejszeniu o kwotę zasiłku dla bezrobotnych pobranego za okres, za który przyznano to wynagrodzenie.

Wyrok NSA z dnia 24 marca 1995 r., sygn. II SA 112/95

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

1. Wprawdzie z przepisów art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej /Dz.U. nr 100 poz. 442/ wynika, iż inspektorów powołuje i odwołuje Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej, lecz to "powołanie i odwołanie" nie dotyczy stosunku pracy lecz powołania jako organu kontroli skarbowej. 2. Zgodnie z art. 42 ustawy o kontroli skarbowej do inspektorów w sprawach z zakresu stosunku

Postanowienie NSA z dnia 5 stycznia 1995 r., sygn. II SAB 82/94

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1995

Ani pod rządami przepisów ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach /Dz.U. nr 101 poz. 444/, ani też pod rządami wcześniejszych przepisów prawa, nadleśniczowie nie byli urzędnikami państwowymi mianowanymi w rozumieniu ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ czy też funkcjonariuszami państwowymi, których zatrudnienie miałoby charakter stosunku

Wyrok SN z dnia 22 listopada 1994 r. sygn. I PRN 111/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Mianowany urzędnik państwowy, z którym stosunek pracy został rozwiązany za wypowiedzeniem z powodu reorganizacji urzędu, połączonej ze zmniejszeniem zatrudnienia, ma prawo do wynagrodzenia przewidzianego w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.).

Wyrok SN z dnia 11 października 1994 r. sygn. I PRN 78/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Orzeczenie kary dyscyplinarnego wydalenia z pracy w urzędzie, z chwilą jego uprawomocnienia się, powoduje rozwiązanie stosunku pracy z objętym tym orzeczeniem mianowanym urzędnikiem państwowym. Warunkiem oceny zachowania pracownika jako porzucenia pracy jest to, by w momencie, do którego ocena ta się odnosi, między stronami istniał stosunek pracy.

Wyrok NSA z dnia 28 września 1994 r., sygn. II SA 961/94

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Ustawa z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ nie zna - w odróżnieniu od kodeksu pracy - instytucji przywrócenia do pracy i nie zawiera odesłania w tym zakresie do odpowiednich przepisów tego kodeksu. Dlatego też brak jest podstawy prawnej do stosowania w odniesieniu do urzędników państwowych mianowanych przepisów kodeksu pracy dotyczących przywrócenia

Wyrok SN z dnia 14 lipca 1994 r. sygn. I PRN 44/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Mechanizm podwyższania środków przeznaczonych na wynagrodzenie w sferze budżetowej według przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o kształtowaniu środków na wynagrodzenia w sferze budżetowej (Dz. U. Nr 4, poz. 24 ze zm.) nie oznacza dla pracowników służby zdrowia, automatycznego wzrostu ich wynagrodzeń.

Wyrok NSA z dnia 30 czerwca 1994 r., sygn. II SA 800/94

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Kierownik urzędu tylko wtedy jest obowiązany zasięgnąć opinii zakładowej organizacji związkowej w przedmiocie rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym mianowanym, który nie może należeć do związku zawodowego z racji zajmowania kierowniczego stanowiska, gdy urzędnik taki wcześniej zwróci się do związku zawodowego w trybie art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych

Uchwała SN z dnia 31 maja 1994 r. sygn. I PZP 18/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Mianowany urzędnik państwowy, z którym stosunek pracy został rozwiązany za wypowiedzeniem z powodu reorganizacji urzędu połączonej ze zmniejszeniem zatrudnienia ma prawo do wynagrodzenia przewidzianego w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.).

Postanowienie SN z dnia 21 kwietnia 1994 r. sygn. III PO 4/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Wyrok SN z dnia 30 marca 1994 r. sygn. I PRN 10/94

Orzeczenia Sądu Najwyższego, rok 1994

Na podstawie art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) pracownik nabywa prawo do odprawy emerytalnej także wtedy, gdy złożył on wniosek o przejście na emeryturę w czasie nieprzerwanego pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu stosunku pracy, a prawo do emerytury nabył bezpośrednio po wyczerpaniu okresu zasiłkowego.

Wyrok NSA z dnia 8 lutego 1994 r., sygn. II SA 2380/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Zwolnienie skarżącego w oparciu o przepis art. 29 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Urzędzie Ochrony Państwa /Dz.U. nr 30 poz. 180 ze zm./ może mieć miejsce ale do upływu maksymalnego sześciomiesięcznego terminu. Art. 31 ust. 1 i 2 cytowanej ustawy nie dotyczy sytuacji, kiedy funkcjonariusz sam prosi o zwolnienie.

Wyrok NSA z dnia 28 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2393/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Przewidziany w art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ warunek ustalenia, że przeniesienie danego pracownika /za jego zgodą/ do innego urzędu nie jest możliwe, można uznać za spełnione tylko wówczas, gdy był zindywidualizowany w stosunku do konkretnego pracownika. A zatem organ - przed wydaniem decyzji w przedmiocie rozwiązania

Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2381/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Niekwestionowany jest pogląd zarówno w orzecznictwie sądowym jak i doktrynie, iż pewne uciążliwości pracy pracowników mianowanych rekompensowane są zwiększoną ochroną trwałości ich stosunków pracy. Ma to znaczenie przy dokonywaniu wykładni przepisów stanowiących podstawę do rozwiązywania stosunków pracy z pracownikami mianowanymi. Zmierzać ona powinna do takiego rozumienia by np. wypowiedzenie stosunku

Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2371/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

1. Przez reorganizację urzędu z art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, należy rozumieć zmianę organizacji urzędu dokonaną w identycznym trybie jak przy ustalaniu jego struktury. 2. Postawienie ministerstwa w stan reorganizacji i podjęcie przygotowań do zmiany jego struktury, niezakończonych przed wypowiedzeniem stosunku

Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2397/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

1. Przesłanką zwolnienia mianowanego urzędnika państwowego na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214./ jest "reorganizacja połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia". Chodzi o reorganizację urzędu a nie tylko nową organizację pracy w ramach nie zmienionej struktury organizacyjnej. Nie zdefiniowane pojęcie reorganizacji

Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 1994 r., sygn. II SA 2368/93

Orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, rok 1994

Z brzmienia art. 13 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, wynika, że dla rozwiązania stosunku pracy na podstawie ust. 1 pkt 2 tego artykułu konieczne jest łączne spełnienie - przed wydaniem decyzji - następujących warunków: a/ likwidacja urzędu lub jego reorganizacja połączona ze zmniejszeniem stanu zatrudnienia /por. art. 13 ust. 1 pkt