W Rzeczypospolitej Polskiej jako demokratycznym państwie prawnym obowiązuje zasada powszechności opodatkowania, bez wyróżniania jakichkolwiek kategorii zawodowych lub politycznych obywateli. Wysokość podatków przewidzianych poszczególnymi ustawami nie jest też uzależniona od warunków rodzinnych podatnika.
1. Jeżeli organ odwoławczy utrzymuje w mocy naruszającą prawo decyzję organu I instancji - sam wydaje również decyzję naruszającą prawo. 2. Brak jest podstaw prawnych aby zabezpieczyć należność z tytułu podatków, których pobór został prawomocnie odroczony.
Nabywca całości lub części majątku podatnika odpowiada całym majątkiem solidarnie z nim, na zasadach określonych art. 45 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, tylko za te zaległości podatkowe zbywcy, które obciążają go jako podatnika. Wymieniony przepis nie daje podstawy do nałożenia tej odpowiedzialności za zaległości podatkowe zbywcy ciążące
Na podstawie art. 45 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 w brzmieniu nie zmienionym od uchwalenia tej ustawy/ nabywca całości lub części majątku podatnika odpowiada całym majątkiem solidarnie z nim, na zasadach określonych w tym przepisie, tylko za te zaległości podatkowe zbywcy wymienione w tym przepisie, które obciążają go jako podatnika, o którym
Organ podatkowy wydając niekorzystną dla podatnika decyzję ze sfery uznania administracyjnego ma wynikający z art. 7 Kpa szczególny obowiązek wykazania w uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia, dlaczego nie załatwiono sprawy w sposób zgodny ze słusznym interesem obywatela. Uzasadnienie takiej decyzji nie może być w takich sprawach lakoniczne, oparte na sformułowaniach nie wyjaśniających motywów takiego
Z art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ wynika, że nadpłaty podlegają oprocentowaniu tylko wówczas, gdy wynikły w związku z uchyleniem lub zmianą decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego. Oprocentowaniu nie podlegają nadpłaty powstałe w wyniku decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego w trybie art
Nie podlegają oprocentowaniu nadpłaty podatków w wyniku decyzji określających wysokość zobowiązania podatkowego w trybie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych.
Decyzje dotyczące odmowy zwrotu nadpłat na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych /art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie należą do kompetencji prezesa zarządu tego Funduszu ani do Ministra Pracy i Polityki Socjalnej /art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 9 maja 1991 r. o zatrudnianiu i rehabilitacji zawodowej
1. W wypadkach, gdy obowiązujące przepisy nakładają na podatnika obowiązek prowadzenia księgi przychodów i rozchodów, a podatnik księgi tej nie prowadzi albo prowadzi ją nierzetelnie - należy przyjąć, że zachodzi brak danych niezbędnych do ustalenia podstawy podatku, który uzasadnia zastosowanie szacunku przewidzianego w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /
1. Przekształcenie przedsiębiorstwa stanowiącego własność gminy w zakład budżetowy uzasadnia przejście zobowiązania podatkowego tego przedsiębiorstwa na inny podmiot prawny na zasadzie art. 40 ust. 1 i art. 45 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. Zgodnie z art. 40 ust. 1 ustawy o zobowiązaniach podatkowych przejście obowiązku
Jeżeli obowiązek zapłaty określonej kwoty podatku wynika z decyzji wymiarowej wydanej wskutek nie uznania za dowód ksiąg podatkowych, to termin zapłaty biegnie od daty doręczenia tej decyzji.
Zaniechanie ustalania zobowiązań podatkowych przez organy podatkowe odnosić się może do tych tylko kategorii podatków, w których zobowiązanie podatkowe powstaje w drodze wydania i doręczenia decyzji ustalającej wysokość tego zobowiązania - art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. Podatek od wzrostu wynagrodzeń należy do tych podatków
Pominięcie przez organy orzekające rozważań właściwych dla instytucji wprowadzonej przepisem art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ w sprawie wszczętej wnioskiem o umorzenie zaległości podatkowych oraz ograniczenie wywodów decyzji do stwierdzenia legalności decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe - narusza powołany przepis art. 31 ustawy
Art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, stanowiący o obowiązku pobrania odsetek za zwłokę w przypadku istnienia zaległości w opłacaniu podatków w ogóle nie zajmuje się zagadnieniem, z czyjej winy zaległości te powstały. Oznacza to, że w każdej sytuacji faktycznej istnienia zaległości podatkowych rodzi to dla podatnika następstwa w
1. Art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie może stanowić samodzielnej podstawy materialnoprawnej decyzji administracyjnej do zwrotu nadpłaty podatku w sytuacji, gdy nadpłata nastąpiła w wyniku wykonania ostatecznej decyzji administracyjnej, w której wymierzono podatek, czy też "wyniku kontroli" inspektora kontroli skarbowej,
Art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ pozwala umorzyć zaległe odsetki w wypadkach gospodarczo lub społecznie uzasadnionych. Nawet jednak w razie zaistnienia tych wyjątkowych okoliczności, organ podatkowy może lecz nie musi umorzyć odsetek. Umorzenie odsetek jest aktem łaski, a nie prawem podatnika.
1. Podatnik deklarujący i uiszczający podatek obrotowy od sprzedaży wyrobów wytworzonych z użyciem surowców wtórnych, w sytuacji gdy sprzedaż ta jest zwolniona od podatku obrotowego - uiszcza podatek nienależny. 2. W świetle art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie może stanowić podstawy odmowy zwrotu nadpłaconego podatku obrotowego fakt
Umorzeniu podlegają wyłącznie zaległości podatkowe. Zaległością podatkową nie może być kwota nie otrzymana przez podatnika. Nie stanowi ona jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, a w konsekwencji nie ma zobowiązania podatkowego z tego tytułu. Skoro zatem podatnikowi nie ustalono istnienia zaległości
1. Art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, który stanowi podstawę orzekania w sprawie umorzenia zaległości podatkowych jest przepisem opartym na tzw. uznaniu administracyjnym. W wypadkach gospodarczo lub społecznie uzasadnionych zaległości podatkowe mogą być umorzone w całości lub części. Oznacza to, że jeżeli wystąpią pewnego rodzaju
1. Ustawowe odsetki są istotnie długiem ubocznym, ale nie odbiera to im waloru wierzytelności /por. art. 481 par. 3 w zw. z art. 353 par. 1 i art. 358 par. 1 Kc/. 2. Art. 28 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /T.J. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486; zm. Dz.U. 1993 nr 134 poz. 646/ nie ogranicza możliwości kompensaty zobowiązań podatkowych do jakiegoś określonego rodzaju wierzytelności
Naczelny Sąd Administracyjny nie rozstrzyga o tym, czy podatek powinien, czy nie powinien być umorzony. Takie rozstrzygnięcie należy wyłącznie do organów administracyjnych, które w razie zaistnienia wypadków społecznie lub gospodarczo uzasadnionych - mogą, ale nie muszą umorzyć podatek /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./. Decyzja
1. Tylko niewykonane zaległe zobowiązanie podatkowe może być z uzasadnionych względów gospodarczych lub uzasadnionych względów społecznych umorzone /art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./. 2. Postępowanie w sprawie umorzenia zaległości podatkowych po ich uiszczeniu jest bezprzedmiotowe, co stanowi zgodnie z art. 105 par
1. Sądowi administracyjnemu, kontrolującemu zgodność z prawem decyzji administracyjnej /art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1/ nie przysługuje uprawnienie do bezpośredniego kształtowania sytuacji prawnej strony. Stąd też żądanie "zmiany" decyzji jest pozbawione podstawy prawnej. Takiego uprawnienia Sąd nie posiada. 2. Zgodnie z art. 175 par. 1 Kpa, jeżeli obliczenie i pobranie podatku odbywa się za pośrednictwem
Ani postępowanie w przedmiocie zaniechania ustalania zobowiązań podatkowych i poboru podatków, ani w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowych nie jest postępowaniem, w którym mogłaby być rozstrzygana kwestia istnienia obowiązku podatkowego. W tych szczególnych postępowaniach, odrębnych od postępowania w sprawie ustalenia zobowiązania podatkowego i jego wysokości organy podatkowe obowiązane są ocenić
