Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 19 października 2023 r., sygn. I SA/Wr 691/22

Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka, Sędziowie: Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz – Rajchman (sprawozdawca), Asesor WSA Iwona Solatycka, , Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Paweł Poźniak, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 19 października 2023 r. sprawy ze skargi: E. F. – P. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 5 sierpnia 2022 r. nr 0114-KDIP1-1.4012.309.2022.4.IZ w przedmiocie podatku od towarów i usług: oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi jest interpretacja indywidulana Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: Organ, Dyrektor, DKIS) z 5 sierpnia 2022 r., wydana na wniosek E. F. z 7 maja 2022 r. uzupełniony w dniu 4 lipca 2022 r. (dalej: Skarżąca, Wnioskodawczyni), dotycząca podatku od towarów i usług.

Jak wynikało z akt sprawy, Skarżąca wystąpiła z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalenia opodatkowania sumy pieniężnej wynikającej z ugody sądowej na gruncie podatku od towarów i usług.

W opisie stanu faktycznego sprawy Skarżąca wskazała, że prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w postaci gabinetu stomatologicznego. Jest opodatkowana podatkiem dochodowym od osób fizycznych na zasadach ogólnych i wykonuje wyłącznie czynności medyczne, które korzystają ze zwolnienia z VAT. W dniu 25 lutego 2022 r. została podjęta pomiędzy Skarżącą a spółką z o.o. ugoda sądowa, na mocy której spółka wypłaci Skarżącej uzgodnioną kwotę "na poczet zaspokojenia roszczeń wynikających z poniesionych przez nią nakładów na przedmiot umowy z dnia 24 stycznia 2019 r.". Przedmiotem wymienionej umowy było świadczenie wynajmowania Skarżącej przez spółkę lokalu użytkowego z przeznaczeniem na gabinet lekarski, a za który Skarżąca zobowiązana była płacić czynsz. Żadnych innych świadczeń lub nakładów umowa nie precyzowała, jednak warunkiem jej zawarcia była konieczność zainwestowania przez Wnioskodawczynię w remont lokalu. Skarżąca przekazywała spółce określone kwoty pieniędzy, a spółka za otrzymane pieniądze remontowała i przystosowywała do działalności lokal będący jej własnością. Przedmiotowe zdarzenie gospodarcze Skarżąca uznała za inwestycję w obcy środek trwały. Rzeczona umowa najmu lokalu była jednym z wzajemnych ustaleń wiążących strony, które miały podjąć współpracę biznesową. Współpraca ta podjęta w ramach umowy ustnej miała polegać na otwarciu w wynajętym przez Stronę lokalu (będącym własnością spółki) gabinetu lekarskiego i na prowadzeniu tamże działalności. Umowa miała być wieloletnia. W związku z tą umową spółka zobowiązała się do przekazywania Wnioskodawczyni klientów w ilościach zapewniających opłacalność prowadzenia działalności w tym lokalu – tylko pod tym warunkiem Wnioskodawczyni inwestowała w cudzą nieruchomość. Spółka jednak nie wywiązała się ze swojego zobowiązania i w rezultacie działalność w tym lokalu okazała się nierentowna. Ponieważ Skarżąca była w tej sytuacji stroną poszkodowaną, wezwała spółkę do zwrotu poczynionych przez siebie nakładów finansowych w wyniku próby ugodowej. Zawarta ugoda sądowa zrekompensowała w części nakłady poniesione przez Wnioskodawczynię na nieruchomość obcą. W toku postępowania przed sądem spółka wniosła o zobowiązanie Skarżącej do wystawienia faktur na sumę równoważną kwocie wynikającej z ugody, jednak sąd nie uwzględnił wniosku stwierdzając, że na uzgodnioną kwotę składa zwrot poniesionych nakładów finansowych, zatem Wnioskodawczyni nie uzyskuje korzyści czy zysku, jest jej jedynie zwrócony wydatek na nakłady, który poniosła. Taka jest też treść sentencji ugody – spółka wypłaci Skarżącej ustaloną ugodą kwotę: "na poczet zaspokojenia roszczeń wynikających z poniesionych przez wzywającą nakładów na przedmiot umowy z dnia 24 stycznia 2019 r." i ma ją spłacić w okresie do 12 miesięcy.