Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 27 lipca 2023 r., sygn. II SA/Sz 495/23

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Wiesław Drabik Asesor WSA Krzysztof Szydłowski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 lipca 2023 r. sprawy ze skargi M. L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] marca 2023 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta K. z dnia [...] października 2022 r., nr [...].

Uzasadnienie

Prezydent Miasta K., decyzją z dnia [...] października 2022 r., nr [...], na podstawie art. 17, art. 20 ust. 3, art. 23, art. 24 ust. 2a, ust. 4, art. 27, art. 32 ust. 1 d, ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 615 ze zm.), dalej jako "u.ś.r.", odmówił M. L., dalej jako "skarżący", przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad żoną E. L..

Organ I instancji wskazał w uzasadnieniu decyzji, że wnioskodawca złożył oświadczenie, iż nie podejmuje zatrudnienia w celu sprawowania osobistej opieki nad żoną oraz dołączył do wniosku orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia [...] lutego 2022 r., zaliczające E. L. do osób całkowicie niezdolnych do pracy oraz niezdolnych do samodzielnej egzystencji, na okres do 31 lipca 2023 r. Z orzeczenia wynika, że data powstania niezdolności to data zakończenia pobierania świadczenia rehabilitacyjnego, czyli 20 stycznia 2022 r. Poza tym wnioskodawca (małżonek) nie legitymuje się orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Wobec powyższego, powołując się na treść art. 17 ust. 1b oraz art. 17 ust. 5 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, organ I instancji uznał, że zasadnym jest odmowa przyznania świadczenia pielęgnacyjnego.

Od decyzji odwołanie wniósł M. L.. Podał, że żona jest osobą niepełnosprawną, wymaga stałej pomocy, a całodobowa opieka uniemożliwia mu podjęcie pracy zarobkowej. Przy czym koszty utrzymania oraz leczenia przekraczają ich możliwości finansowe. Ponadto, skarżący zarzucił wydanej decyzji naruszenie art. 17 ust. 1b ww. ustawy poprzez błędną interpretację polegającą, na zastosowaniu tego przepisu, pomimo, iż Trybunał Konstytucyjny uznał wskazany przepis za niezgodny z Konstytucją RP.