Wyrok WSA w Lublinie z dnia 26 lipca 2023 r., sygn. I SA/Lu 317/23

Ulgi podatkowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Sędziowie WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) WSA Grzegorz Wałejko Protokolant asystent sędziego Katarzyna Jacyniuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2023 r. sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białej Podlaskiej z dnia 27 lutego 2023 r. nr SKO.405.PO/1585/22 w przedmiocie umorzenia zaległości podatkowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 27 lutego 2023 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białej Podlaskiej, po rozpatrzeniu odwołania P. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą P. S. Handel i Usługi od decyzji Wójta Gminy Leśna Podlaska z dnia 7 listopada 2022 r. w sprawie odmowy umorzenia zaległości w II racie podatku od nieruchomości za 2019 r. w kwocie 9.857 zł oraz w III i IV racie tego podatku za 2020 r. w kwocie 19.713 zł, utrzymał w całości w mocy decyzję organu pierwszej instancji

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że przed rozstrzygnięciem wniosku organ wezwał wnioskodawcę do złożenia dokumentów obrazujących jego sytuację materialną i finansową, które zostały przedłożone jedynie częściowo. Mając jednak na uwadze przedstawione dane oraz otrzymaną pomoc publiczną w kwocie 371.397,25 zł, a także znaczne wsparcie ze strony Gminy w postaci umorzenia zaległości w podatku za lata 2019- 2020 w kwocie 42.886,20 zł organ uznał, że spłata zaległości podatkowych nie wywoła szczególnie dotkliwych konsekwencji oraz nie zachwieje płynnością finansową podatnika, który ani w złożonych dokumentach, ani w wyjaśnieniach nie wykazał, że stan czasowego ograniczenia wpływów z prowadzonych usług hotelarskich spowoduje zagrożenie bytu firmy.

Organ odwoławczy, zważywszy na błędne pouczenie podatnika o środku odwoławczym, nadał bieg jego podaniu uznając, że spełnia ono warunki odwołania (art. 214 O.p.).

W odwołaniu skarżący podkreślał, że opodatkowanie nieruchomości najwyższą stawką podatkową jest wprost zależne od tego, czy na takiej nieruchomości faktycznie prowadzona jest działalność gospodarcza. Wskazał, że w okresie pandemii nie mógł prowadzić działalności hotelarskiej. Stan obrotów firmy sprzed pandemii (w 2019 r.) wynosił 3.101.788,28 zł, natomiast na koniec 2020r. była to już kwota 1.322.620,67zł. Spadek obrotów w skali roku o ok. 60% spowodował utratę płynności finansowej, a to wpłynęło na niemożność spłaty zobowiązań publicznoprawnych. Wpływ na stałe koszty działalności gospodarczej miało także nieprzerwane utrzymanie stanu zatrudnienia pracowników. Skarżący wskazał, że w 2020r. wykonane zostały na terenie kompleksu inwestycje proekologiczne o wartości ponad 1.800.000 zł, polegające na montażu pomp ciepła oraz instalacji fotowoltaicznej. Wydatek ten również wpłynął na ogólny stan finansowy przedsiębiorstwa. Od marca 2020r. kilkakrotnie zamykano hotele i pensjonaty, wyłączając całkowicie lub istotnie ograniczając możliwość prowadzenia działalności gospodarczej w tej branży, przez co opodatkowana nieruchomość nie była w tym czasie wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej. Wprowadzona czasowo zasada udostępniania do 50% pokoi, reżim sanitarny, zamknięte baseny, sauny i restauracje, ograniczenie możliwości podróżowania, ustanowienie Polski od października 2020r. czerwoną strefą - pociągnęło konsekwencje, które przedsiębiorcy odczuwają do dnia dzisiejszego.