Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 5 kwietnia 2023 r., sygn. II SA/Gd 749/22

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Asesor WSA Justyna Dudek - Sienkiewicz po rozpoznaniu w dniu 5 kwietnia 2023 r. w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z dnia 25 maja 2022 r., nr SKO.421.393.2022 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Słupska z 29 marca 2022 r., MOPR.VI-5211/33088/SP/03/2022/O, 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku na rzecz skarżącego P. S. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

P. S., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Słupsku z 25 maja 2022 r., utrzymującą w mocy decyzję z 29 marca 2022 r. w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wskazaną wyżej decyzją z 29 marca 2022 r. Kierownik Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie, działając z upoważnienia Prezydenta Miasta Słupska, odmówił skarżącemu świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu opieki nad ojcem – R. S.

Organ I instancji uwzględnił, że R. S. posiada orzeczenie z 12 stycznia 2022 r. o znacznym stopniu niepełnosprawności, na podstawie którego niepełnosprawność istnieje od 32-go roku życia. Nadto organ I instancji wskazał, że z wywiadu wynika, że ojciec wnioskodawcy jest osobą schorowaną, wymaga pomocy w codziennych obowiązkach, jednak nie wymaga całodobowej opieki. R. S. nie wychodzi z mieszkania, jednak sam dba o swoje czynności pielęgnacyjne, sam się ubiera i sam spożywa posiłki. Nie wymaga stałej opieki z uwagi na stan zdrowia.

Po rozpoznaniu wniesionego odwołania, decyzją z 25 maja 2022 r. Kolegium utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu Kolegium uznało, że wiek, w którym powstała niepełnosprawność ojca skarżącego nie może stanowić powodu odmowy przyznania świadczenia. Organ odwoławczy podzielił przy tym dokonaną przez organ I instancji ocenę o zakresie opieki wykonywanej przez skarżącego. Kolegium wskazało, że ojciec strony jest osobą niewątpliwie schorowaną i wymaga na co dzień pomocy drugiej osoby. Nie ma jednak ograniczeń ruchowych i jest w stanie samodzielnie ubrać się i spożywać posiłki. Zakres działań opiekuńczych, które wykonuje strona nad swoim ojcem sprowadza się przede wszystkim do pomocy w utrzymaniu domu. Strona sprząta, robi zakupy, opłaca rachunki, pomaga załatwiać sprawy urzędowe. W kwestii działań opiekuńczych strona wykupuje leki, organizuje wizyty lekarskie. Kolegium stwierdziło, że pod względem opieki skarżący pomaga tylko w niektórych czynnościach, przy czym jego ojciec R. S. nie wymaga pomocy w czynnościach higienicznych, sam się ubiera, spożywa posiłki. W rezultacie, zdaniem Kolegium, zakres opieki i rodzaj czynności, mimo niewątpliwych potrzeb osoby niepełnosprawnej, nie odbiega zasadniczo od przeciętnego zakresu wsparcia członków rodziny wzajemnie, w normalnych warunkach życiowych. W przekonaniu Kolegium, stan ojca strony nie wymaga zatem rezygnacji z aktywności zawodowej, która może być świadczona chociażby w ograniczonym zakresie, tym samym brak jest, wymaganego na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 615 ze zm., dalej u.ś.r.), związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy koniecznością zapewnienia niepełnosprawnemu ojcu opieki a niepodejmowaniem pracy zarobkowej przez skarżącego.