Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 19 kwietnia 2023 r., sygn. II SA/Gd 779/22

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Dobek-Rak Sędziowie: Sędzia WSA Diana Trzcińska (spr.) Asesor WSA Wojciech Wycichowski Protokolant Specjalista Anna Rusajczyk po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2023 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi M. K. na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Gdańsku z dnia 11 lipca 2022 r., nr WOP.7721.88.2022.GD w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

M. K., reprezentowany przez pełnomocnika, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 11 lipca 2022 r., nr WOP.7721.88.2022 GD, utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Tczewie z 23 marca 2022 r, nr PNB-7141/10/21/ŁK, w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wskazaną wyżej decyzją z 23 marca 2022 r. PINB w Tczewie nakazał M. K. rozbiórkę hali namiotowej jednonawowej o wymiarach 20 m x 40 m, wysokości hali w okapie 4 m, zamontowanej stalowymi kotwami do płyt betonowych o wymiarach 1,0 m x 2,0 m i grubości 10 cm położonych na gruncie w miejscowości G. na dz. nr [..], [...], gmina Tczew. Organ wskazał przy tym, że teren po rozbiórce hali namiotowej należy uporządkować a o wykonaniu niniejszego obowiązku należy powiadomić tut. inspektorat. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że inwestor nie dopełnił obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę przed rozpoczęciem budowy przedmiotowej hali namiotowej. Inwestor złożył wniosek o legalizację, jednakże wobec nieprzedłożenia, w wyznaczonym terminie, dokumentów legalizacyjnych organ nadzoru budowlanego wydał decyzję o rozbiórce obiektu budowlanego lub jego części, zgodnie z art 49e Prawa budowlanego.

Po rozpoznaniu odwołania, PWINB decyzją z 11 lipca 2022 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu organ II instancji uwzględnił, że będąca przedmiotem postępowania hala namiotowa została wybudowana w styczniu 2020 r. przy czym słupy aluminiowe hali zamontowane są do płyt betonowych o wymiarach 1,0 m x 2,0 m i grubości 10 cm położonych na gruncie. Następnie PWINB przytoczył przepisy Prawa budowlanego, stanowiące definicję legalną pojęcia budynku (art. 3 pkt 2), tymczasowego obiektu budowlanego (art. 3 pkt 5), a także budowy (art. 3 pkt 6). PWINB stwierdził, że przedmiotowa hala, jest trwale związana z gruntem i posadowiona jest ponad 180 dni, wobec tego nie jest obiektem tymczasowym. Nie jest również obiektem tymczasowym stanowiącym wyłącznie eksponaty wystawowe gdyż, co wynika z protokołu z oględzin, pełni funkcję użytkową ujeżdżalni i wybiegu dla koni. PWINB wskazał, że dla oceny związania obiektu z gruntem, nie ma znaczenia rodzaj zakotwienia fundamentów w gruncie i ich głębokość posadowienia, tylko fakt jego stabilności i oparcie się czynnikom zewnętrznym mogącym zniszczyć jego konstrukcję. Zgodnie z orzecznictwem sądowym cecha trwałego związania z gruntem sprowadza się do posadowienia obiektu budowlanego na tyle trwale, aby zapewnić mu stabilność i możliwość przeciwdziałania czynnikom zewnętrznym, mogącym go zniszczyć lub spowodować przesunięcie czy przemieszczenie w inne miejsce (wyrok NSA z 25 sierpnia 2017 r., sygn. akt II OSK 2747/15). Organ odwoławczy stwierdził przy tym, że przegrodami budowlanymi mogą być powłoki z foli poliestrowej, gdyż pojęcie przegród budowlanych w definicji budynku jest szerokie i nie ogranicza się do ścian w tradycyjnym rozumieniu.