Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 23 marca 2023 r., sygn. I SA/Wr 589/21

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Kieres (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Cichoń, Sędzia WSA Dagmara Stankiewicz-Rajchman, Protokolant: Starszy specjalista Aleksandra Połaczewska, , po rozpoznaniu w Wydziale I, na rozprawie w dniu 23 marca 2023 r. sprawy ze skargi T Sp. z o.o. w J. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 15 marca 2021 r. nr 0201-IOD3.600.5.2020 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie podatku dochodowego od osób prawnych za 2014 r.: oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi T. Sp. z o.o. w J. (dalej jako: Strona, Spółka, Skarżąca) jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu (dalej jako: DIAS, Organ odwoławczy) z 15 marca 2021 r. nr 0201-IOD3.600.5.2020, utrzymująca mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w Bolesławcu (dalej jako: NUS, Organ I Instancji) z 28 sierpnia 2020 r. nr 0202-SPV.4100.3.2019/POZ w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej NUS z 11 października 2016 r. nr 0202-PP.4210.2.2016 określającej Stronie zobowiązanie w podatku dochodowym od osób prawnych za 2014 r. Sąd zobowiązany w oparciu o przepis art. 141 § 4 ustawy z 30 sierpnia 2002 r Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r., poz. 259) – dalej jako p.p.s.a. do zwięzłego przedstawienia stanu sprawy, a nie powielania treści akt wskazuje jak poniżej.

We wniosku o wznowienie postępowania jako podstawy wznowienia wskazano na przepisy: art. 240 § 1 pkt 4 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) – dalej jako o.p., strona nie z własnej winy nie brała udziału w postępowaniu oraz art. 240 § 1 pkt 5 o.p. - wyjdą na jaw istotne dla sprawy nowe okoliczności faktyczne lub nowe dowody istniejące w dniu wydania decyzji nieznane organowi, który wydał decyzję. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że o wydanej decyzji z 11 października 2016 r. Spółka dowiedziała się 23 kwietnia 2019 r., albowiem w tej dacie doszło do zapoznania końcowego obrońcy Strony z aktami, w tym z decyzją której dotyczy wniosek o wznowienie. Wskazano dalej, że decyzja zostały wysłane na adres Spółki w B. i uznana za doręczoną po dwukrotnym awizowaniu. Tymczasem Strona nie miał możliwości odbioru korespondencji pod wskazanym adresem w B., albowiem w dacie doręczania (awizowania) nie funkcjonowała pod tym adresem, na co wskazują: