Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 2 marca 2023 r., sygn. II SA/Gd 1003/22

Pomoc społeczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jolanta Górska Asesor WSA Justyna Dudek - Sienkiewicz po rozpoznaniu w dniu 2 marca 2023 r. w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi K. N. - K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 4 października 2022 roku, nr SKO Gd/2748/22 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

K. N. (dalej: strona, wnioskodawczyni, skarżąca) reprezentowana przez pełnomocnika wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku (dalej: organ II instancji, organ odwoławczy, Kolegium)

z 4 października 2022 r., nr SKO Gd/2784/22, którą utrzymano w mocy decyzję Wójta Gminy O. z 13 kwietnia 2022 r. odmawiającą skarżącej przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wnioskowanego na matkę J. N.

Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Pismem z 21 września 2021 r. skarżąca - reprezentowana przez pełnomocnika, zwróciła się do Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad bliską osobą niepełnosprawną. Po przeprowadzeniu postępowania w tym zakresie organ I instancji w dniu 13 października 2021 r. odmówił przyznania wnioskodawczyni prawa do świadczenia pielęgnacyjnego. Na skutek wniesionego odwołania dnia 8 marca 2022 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku - decyzją nr SKO Gd/6268/21 uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania. Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej w O. - po przeprowadzeniu postępowania, ponownie wydał w dniu 13 kwietnia 2022 r. rozstrzygnięcie w przedmiocie ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, odmawiając jego przyznania. W uzasadnieniu organ I instancji przytoczył ustalony w sprawie stan faktyczny oraz treść przepisów ustawy o świadczeniach rodzinnych z dnia 28 listopada 2003 r. (Dz. U. z 2022 r., poz. 615 ze zm., dalej: "u.ś.r."). Organ podjął rozważania odnośnie konsekwencji prawnych jakie niesie ze sobą wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2014 r. sygn. akt K 38/13 w kwestii art. 17 ust. 1b u.ś.r., dochodząc ostatecznie do wniosku, iż mimo wyroku Trybunału, ustawodawca nie wprowadził zmian w ustawie o świadczeniach rodzinnych. W związku z powyższym odmówił wnioskodawczyni prawa do świadczenia pielęgnacyjnego uznając, że choć sprawowana przez nią opieka jest należyta, nie budzi żadnych zastrzeżeń, a jej rozmiar jest na tyle czasochłonny, że strona nie może podjąć zatrudnienia, to nie ustalono od kiedy istnieje niepełnosprawność matki wnioskodawczyni, a zgodnie z treścią art. 17 ust. 1b u.ś.r. świadczenie pielęgnacyjne przysługuje, jeżeli niepełnosprawność osoby wymagającej opieki powstała nie później niż do ukończenia 18 roku życia albo w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej, jednak nie później niż do ukończenia 25 roku życia.