Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. III SAB/Wr 721/22

Cudzoziemcy

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anetta Chołuj Sędziowie Sędzia WSA Anetta Makowska - Hrycyk Asesor WSA Anna Kuczyńska - Szczytkowska (sprawozdawca) po rozpoznaniu w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi A.S. reprezentowanego przez przedstawiciela ustawowego K.D. na bezczynność Wojewody Dolnośląskiego w przedmiocie wydania zezwolenia na pobyt czasowy I. stwierdza, że Wojewoda Dolnośląski dopuścił się bezczynności w sprawie z wniosku strony skarżącej; II. stwierdza, że bezczynność Wojewody Dolnośląskiego miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; III. zobowiązuje Wojewodę Dolnośląskiego do załatwienia sprawy w terminie 60 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; IV. przyznaje od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz strony skarżącej sumę pieniężną w kwocie 3800 (trzy tysiące osiemset) złotych; V. zasądza od Wojewody Dolnośląskiego na rzecz strony skarżącej kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Skarżący A.S. (dalej: strona, skarżący, strona skarżąca) reprezentowany przez przedstawiciela ustawowego K.D. pismem z 11 marca 2022 r. (data wpływu do organu - 1 kwietnia 2022 r.) wniósł skargę na bezczynność Wojewody Dolnośląskiego (dalej: Wojewoda, organ) w związku ze sprawą z jego wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy z dnia 15 listopada 2018 r.

Działając na podstawie art. 50 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 8, art. 52 § 1, art. 53 § 2b, art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 12 w zw. z art. 35 Kodeksu postępowania administracyjnego i wniosła:

1. na podstawie art. 149 § 1b p.p.s.a. o stwierdzenie, że organ dopuścił się bezczynności w trakcie prowadzenia postępowania;

2. na podstawie art. 149 § a p.p.s.a. o stwierdzenie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa;