Wyrok WSA w Krakowie z dnia 8 grudnia 2022 r., sygn. I SA/Kr 935/22

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Urszula Zięba (spr.) Sędziowie: WSA Grzegorz Klimek WSA Michał Niedźwiedź Protokolant: starszy referent Kinga Bryk po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w B. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 27 maja 2022 r., nr [...] [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2020 r. i 2021 r. skargi oddala.

Uzasadnienie

Burmistrz Brzeszcz decyzjami z dnia 18 listopada 2021 r. określił S. Sp. z o.o. z siedzibą w B. wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2020 r. w kwocie 2 116 zł (decyzja nr [...]) oraz za miesiące styczeń – luty 2021 r. w kwocie 177 zł (decyzja nr [...]).

Po rozpatrzeniu odwołań Spółki, decyzjami z dnia 27 maja 2022 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Krakowie utrzymało w mocy decyzje organu I instancji.

Kolegium podało, że w sprawach stwierdzono, że wysokość zobowiązania podatkowego wykazana w ostatnich korektach deklaracji na podatek od nieruchomości za 2020 i 2021 r. jest nieprawidłowa i w związku z tym Burmistrz Brzeszcz, po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, określił Podatnikowi wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za ww. okresy, przyjmując, iż stanowiące przedmiot opodatkowania grunty i budynki są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Organ wskazał, że powierzchnie gruntów i budynków stanowiących przedmiot opodatkowania oraz zachodzące w trakcie roku podatkowego zmiany w zakresie przedmiotów opodatkowania nie są sporne w sprawach. Kwestią sporną jest ustalenie stawki właściwej dla przedmiotów opodatkowania (gruntów i budynków) oraz ustalenie, czy stanowiące przedmiot opodatkowania grunty i budynki są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Organ odwoławczy odniósł się następnie do mających w sprawie zastosowanie przepisów ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm.), dalej "u.p.o.l.", i stwierdził, że dokonując wykładni przepisów art. 2 ust. 1 pkt 2, art. 4 ust. 1 pkt 2 i art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., należy przede wszystkim podkreślić, że podatek od nieruchomości jest podatkiem od majątku. Konstrukcja przepisów ustawy wskazuje, że ustawodawca uznał, iż majątek, który związany jest z działalnością gospodarczą, powinien być opodatkowany w sposób bardziej restrykcyjny niż majątek, który związku z taką działalnością nie wykazuje. Zróżnicowanie stawek podatku od nieruchomości pozostaje w związku z celami, którym służy majątek nieruchomy znajdujący się we władaniu podatnika. Ustawodawca stosuje wyższą stawkę podatku w sytuacji, gdy uznaje, że jest to majątek służący celom gospodarczym podatnika, a niższą, gdy ma on zaspakajać inne jego potrzeby, np. mieszkaniowe. Istota opodatkowania wyższą stawką podatku tych nieruchomości, które znajdują się we władaniu podatnika będącego przedsiębiorcą, sprowadza się zatem do tego, że stawkę tę stosuje się w odniesieniu do nieruchomości, które przeznaczone są na cele prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, a więc do nieruchomości służących uzyskiwaniu zarobku. Dotyczy to również budynków przeznaczonych lub zajmowanych na cele mieszkalne, jeżeli budynek taki jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, a zatem jest źródłem przychodu podatnika z tej działalności. Kolegium podkreśliło, że art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. ustanawia jednakowe stawki podatku od budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej oraz od budynków mieszkalnych lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.