Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 29 listopada 2022 r., sygn. I SA/Gd 993/22

Interpretacje podatkowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marek Kraus (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Przasnyski, Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 listopada 2022 r. sprawy ze skargi A.D. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 stycznia 2019 r. nr 0115-KDIT2-3.4011.379.2018.1.AW w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1. uchyla interpretację indywidualną w zaskarżonej części, 2. zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 697 (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

1. W zaskarżonej interpretacji indywidualnej z dnia 15 stycznia 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej jako "organ" lub "Dyrektor KIS") stwierdził, że stanowisko A. D. (dalej jako "Wnioskodawca" lub "Skarżący"), przedstawione we wniosku z dnia 16 listopada 2018 r. o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości uznania za podlegający amortyzacji środek trwały oddanej do użytkowania części budynku jest prawidłowe, natomiast w pozostałym zakresie - jest nieprawidłowe.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy:

2.1. Wnioskiem z dnia 16 listopada 2018 r. Skarżący wystąpił do Dyrektora KIS o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zasad amortyzacji środka trwałego - części budynku. W przedstawionym we wniosku stanie faktycznym Skarżący wskazał, iż jest osobą fizyczną mającą miejsce zamieszkania w Polsce i podlegającą nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Od 1997 r. prowadzi działalność rolniczą oraz jednoosobową działalność gospodarczą (w tym od 1997 r. do 2004/2005 r. w formie spółki cywilnej). Wnioskodawca jest wyłącznym właścicielem nieruchomości zabudowanej budynkiem. Budynek ten usytuowany jest w przeważającej części na działce, którą Wnioskodawca nabył do majątku prywatnego w 1997 r. w drodze darowizny od rodziców. Przedmiotem ww. darowizny było więc zabudowane gospodarstwo rolne, a przedmiotowy budynek stanowił jeden z obiektów składających się na to gospodarstwo. Darowizna ta korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie obowiązującego w dacie nabycia art. 4 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku od spadków i darowizn, zgodnie z którym zwalania się nabycie własności i prawa użytkowania wieczystego gospodarstwa rolnego lub jego części wraz z budynkami mieszkalno-gospodarczymi oraz innych praw do takiego gospodarstwa lub jego części, jeżeli umowa zostaje zawarta na podstawie przepisów o ubezpieczeniu społecznym rolników. Umowa darowizny nie określała wartości nabytej nieruchomości. Matka Wnioskodawcy nie prowadziła działalności gospodarczej, zaś ojciec prowadził jednoosobową działalność gospodarczą w okresie od 1995 r. do 1997 r., lecz nigdy nie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowego budynku. W momencie zawarcia umowy darowizny (1997 r.) budynek znajdował się w trakcie budowy (stan surowy zamknięty), był niekompletny i niezdatny do użytkowania. Budynek ten w momencie nabycia stanowił niedokończoną halę produkcyjną. Po nabyciu przedmiotowego budynku Wnioskodawca dokonywał sukcesywnie określonych nakładów na ww. budynek, jednakże nie były to prace które pozwoliłyby na oddanie budynku do użytkowania. Wnioskodawca nie posiada faktur dokumentujących poniesienie ww. wydatków w okresie przed 2018 r. Pomimo braku oddania budynku do użytkowania, budynek ten najpierw ojciec Wnioskodawcy, a następnie także sam Wnioskodawca do połowy 2013 r. wykorzystywał przy produkcji kostki brukowej jako magazyn kostki brukowej i ewentualnie sprzętu. Sama produkcja kostki odbywała się poza wspomnianym budynkiem. Był on zatem wykorzystywany jedynie do przechowywania materiałów potrzebnych do produkcji kostki. Budynek ten nigdy nie stanowił środka trwałego w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. W owym czasie odbyła się kontrola właściwego organu, który stwierdził, że budynek faktycznie nie może być jeszcze oddany do użytkowania, gdyż wymaga on budowy odpowiednich instalacji, co zostało uczynione dopiero w ramach prac ulepszeniowych czynionych przez żonę Wnioskodawcy, o których mowa niżej.