Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 5 stycznia 2022 r., sygn. I SA/Ol 731/21

Podatek od spadków i darowizn

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Górska Sędziowie sędzia WSA Ryszard Maliszewski asesor WSA Anna Janowska (sprawozdawca) Protokolant referent stażysta Weronika Ćwiek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 stycznia 2022r. sprawy ze skarg B.P. na decyzje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia "[...]", nr "[...]", nr "[...]" w przedmiocie ustalenia zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn oddala skargi.

Uzasadnienie

B. P. złożyła w dniu 8 kwietnia 2019 r. do Urzędu Skarbowego

zgłoszenia SD-Z2 o nabyciu 11 sierpnia 2018 r. oraz 2 października

2018 r. tytułem darowizny środków pieniężnych w wysokości odpowiednio:

1.200.000 zł oraz 3.800.000 zł od męża M. K..

Postanowieniami z [...] 2019 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął postępowania w sprawie ustalenia zobowiązania w podatku od spadków

i darowizn, a następnie w wydanych w wyniku tych postępowań decyzjach

z [...] r. stwierdził, że zgłoszenia zostały dokonane z przekroczeniem

6-miesięcznego terminu, o którym mowa w art. 4a ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 644 ze zm.), dalej jako: "u.p.s.d.". W ocenie organu, obowiązek podatkowy powstał z chwilą spełnienia przyrzeczonych świadczeń, tj. 11 sierpnia 2018 r. oraz 2 października 2018 r., zatem termin na zgłoszenie darowizn upłynął odpowiednio: 11 lutego 2019 r. oraz 2 kwietnia 2019 r. Strona zaś nie uprawdopodobniła, że wiedzę o dokonaniu darowizn powzięła w dniu złożenia zgłoszeń, tj. 8 kwietnia 2019 r. W związku

z powyższym organ ustalił stronie zobowiązania w podatku od spadków i darowizn

w wysokości odpowiednio: 82.709 zł oraz 266.000 zł.

W odwołaniach od powyższych decyzji strona reprezentowana przez radcę prawnego, wnosząc o ich uchylenie i umorzenie postępowań podatkowych, zarzuciła naruszenie prawa materialnego i przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 4a ust. 2 u.p.s.d. w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm.), dalej: "O.p.". Wskazała, że przesłanki zwolnienia podatkowego odnoszą się do nabywcy rzeczy i praw majątkowych, a nie do innego podmiotu, w tym darczyńcy, męża nabywcy, pełnomocnika nabywcy, zstępnego nabywcy, itd. W tej sytuacji wywody organu dotyczące działań i zaniechań męża strony, który dysponował jej pełnomocnictwem, są bez znaczenia dla sprawy. Organ I instancji nie wykazał innej niż podana przez stronę daty powzięcia wiedzy o darowiznach. Wybiórczo potraktował dowody, wybierając z wyjaśnień strony i zeznań świadków fragmenty wypowiedzi potwierdzające forsowaną tezę, zaś ignorując albo wręcz przekłamując pozostałą część zeznań. Zgromadził obszerny materiał dowodowy dotyczący rachunków bankowych strony oraz jej wykształcenia i aktywności zawodowej, jednak pominął wnioski z niego wypływające, jak również wnioski wynikające z faktów związanych z jej pracą opisanych przez stronę i świadków. Posłużył się formalną teorią dowodową, domagając się dokumentu na potwierdzenie faktu powzięcia wiedzy o darowiznach na początku kwietnia 2019 r., podczas gdy na gruncie przepisów postępowania podatkowego jest to niedopuszczalne. W sposób wewnętrznie sprzeczny odwołał się zarówno do obowiązku wykazania, że strona nie wiedziała o darowiznach, jak i stwierdził, że strona nie uprawdopodobniła tego faktu. Ustalenia oparł na domniemaniu, że każdy zna dokładnie swoje sprawy finansowe, zwłaszcza gdy chodzi o znaczne kwoty.