Wyrok WSA w Łodzi z dnia 24 listopada 2021 r., sygn. I SA/Łd 701/21

Osoby niepełnosprawne; Pomoc publiczna; Inne

Dnia 24 listopada 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski Sędziowie: Sędzia WSA Paweł Kowalski Asesor WSA Grzegorz Potiopa (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 24 listopada 2021 roku sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczeń o udzieleniu pomocy de minimis oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Łd 701/21

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] r. A spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. (dalej: "skarżąca", "spółka" lub "strona") zwróciła się do Naczelnika Ł. Urzędu Skarbowego w Ł. (dalej: "organ I instancji" lub "NUS") o wydanie zaświadczenia potwierdzającego, iż wydatki w kwocie 6.200,00 zł z tytułu zakupu dwóch sztuk laptopów i w kwocie 1.689,42 zł z tytułu zakupu dwóch sztuk oprogramowania Office stanowią pomoc de minimis.

Organ I instancji postanowieniem z dnia [...] r. odmówił wydania zaświadczenia stwierdzającego udzielenie pomocy de minimis z tytułu ww. wydatku. W uzasadnieniu wyjaśniono, że wydatek na zakup dwóch sztuk laptopów wraz z oprogramowaniem Office w istocie nie służy zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 1 rehabilitacji zawodowej rozumianej jako wyposażenie stanowisk pracy oraz przystosowanie ich otoczenia do potrzeb osób niepełnosprawnych zgodnie z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1023) - dalej: "rozporządzenie", wydanym na podstawie art. 33 ust. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 127 poz. 721, z późn. zm.) - dalej: "ustawa". Nie ma także charakteru celowego i oszczędnego z uwzględnieniem doboru metod i środków realizacji w stosunku do zamierzonego celu (§ 4a rozporządzenia). Wbrew twierdzeniom skarżącej nie ma on także na celu ułatwienia pracodawcy dostosowania miejsca pracy do potrzeb niepełnosprawnych pracowników, bowiem w żaden sposób nie zmniejsza ich ograniczeń zawodowych, a wręcz jest wydatkiem uniwersalnym, odpowiednim dla każdego pracownika na danym stanowisku pracy. Świadczy o tym wykorzystywanie go w sposób identyczny przez osoby niepełnosprawne i pełnosprawne. Tym samym, wydatki te nie realizują działań zapisanych w ustawie przy zachowaniu wszelkich reguł związanych z celowością i racjonalnością ich wydatkowania, czego konsekwencją jest to, że nie mogą stanowić podstawy do wydatkowania z zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych (dalej także: "ZFRON"), a przez to do wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.