Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 2 grudnia 2020 r., sygn. II SA/Gl 745/20

Egzekucyjne postępowanie; Ruch drogowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grzegorz Dobrowolski, Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga-Gajewska (spr.), Sędzia WSA Artur Żurawik, , , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 2 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi W. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Częstochowie z dnia [...] nr [...] w przedmiocie dozoru pojazdu oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta C. (dalej: "organ I instancji") postanowieniem z dnia [...] r., nr [...], działając na podstawie art. 102 § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm., dalej: "u.p.e.a."), odmówił W. J. (dalej: "skarżący") przyznania wynagrodzenia za usunięcie, parkowanie i sprawowanie dozoru nad pojazdem [...], nr rej. [...], za cały okres sprawowania dozoru. W uzasadnieniu wskazał, że dnia 9 sierpnia 2012 r. skarżący złożył wniosek o przyznanie wynagrodzenia za usunięcie i przechowywanie pojazdów, które stały się własnością Gminy Miasta C. W sprawie zostały wydane liczne postanowienia organów administracji publicznej oraz wyroki sądów administracyjnych (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 4 stycznia 2017 r. sygn. akt II SA/Gl 943/16; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 grudnia 2017 r. sygn. akt I OSK 1246/17, dostępne w internetowej bazie orzeczeń NSA, dalej: "CBOS"). Do usunięcia pojazdu doszło w dniu [...] r. na podstawie dyspozycji nr [...] wydanej przez Komendę Miejską Policji w C., na podstawie art. 129 ust. 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. nr 98 poz. 602 z późn. zm., dalej: "p.r.d.") oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 stycznia 2000 r. w sprawie usuwania pojazdów i blokowania ich kół (Dz. U. nr 5 poz. 64). Jako przyczynę usunięcia pojazdu wskazano art. 178a § 1 Kodeksu karnego. Pojazd został umieszczony na parkingu należącym do skarżącego, a gmina uiściła należne opłaty, ale dopiero za czas kiedy stała się właścicielem pojazdu, tj. od 2011 r. W chwili usunięcia pojazdu między skarżącym a Komendantem Miejskim Policji w C. obowiązywała umowa nr [...] z dnia [...] r., która dotyczyła trybu zlecania holowania i parkowania pojazdów dla potrzeb postępowania karnego (§ 3 umowy). Komendant Miejski Policji w C., Komendant Miejski w K., Wojewoda Śląski (przejmujący archiwum Wojewody [...]), w tym też archiwum tego Urzędu Wojewódzkiego, ani też Miasto C. nie są w posiadaniu kopii powyższej umowy. Dodatkowo, skarżący w toku całego postępowania nie przedstawił żadnego dokumentu, z którego wynikałoby, że jego firma była jednostką wyznaczoną do usuwania i przechowywania pojazdów (art. 129 ust. 5 p.r.d.). W dniu 2 sierpnia 2019 r. do organu I instancji wpłynęło pismo z Komendy Wojewódzkiej Policji w Katowicach informujące o tym, że Komenda zawiera umowy jedynie w zakresie przemieszczania oraz przechowywania pojazdów zabezpieczonych na zlecenie i koszt Policji. Wskazano, że w latach 2000 i 2001 Komenda Wojewódzka Policji w Katowicach miała podpisane umowy ze skarżącym w zakresie przemieszczania oraz przechowywania pojazdów zabezpieczonych przez Komendę Miejską Policji w C.. Jednak przedmiotem tych umów były jedynie usługi, dla których płatnikiem była Policja. Następnie w dniu 7 sierpnia 2019 r. do organu I instancji wpłynęło pismo z Komendy Wojewódzkiej Policji w Katowicach, do którego w załączeniu przesłano kserokopie umów zawartych w dniu [...] r. ze skarżącym, które obowiązywały od [...] r., a których przedmiotem było świadczenie usług w zakresie przemieszczania oraz przechowywania pojazdów zabezpieczonych przez Komendę Miejską Policji w C., których płatnikiem była Policja. Skarżący pismem z dnia 8 sierpnia 2019 r. przedłożył umowę z dnia [...] r. zawartą z Komendantem Miejskim Policji w C. i dotyczącą trybu zlecania holowania i parkowania pojazdów dla potrzeb postępowania karnego. Jednocześnie dwukrotnie zobowiązano skarżącego do nadesłania umów, które dotyczą usuwania i przemieszczania pojazdów na podstawie dyspozycji usunięcia lub przemieszczenia pojazdu, zgodnie z art. 129 ust.5 p.r.d., ale nie zostały one dostarczone. Wobec powyższego, organ I instancji uznał, że żądanie skarżącego jest bezpodstawne, gdyż w dniu wydania dyspozycji usunięcia pojazdu nie był on jednostką wyznaczoną do usuwania pojazdów z drogi. Nie doszło więc do nawiązania stosunku administracyjnoprawnego ze skarżącym i nie przysługuje mu status dozorcy.