Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 1 grudnia 2020 r., sygn. I SA/Bd 626/20

Ubezpieczenie społeczne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Leszek Kleczkowski Sędziowie: sędzia WSA Mirella Łent (spr.) sędzia WSA Tomasz Wójcik po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 1 grudnia 2020 r. sprawy ze skargi R. W. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia odsetek od należności z tytułu składek oddala skargę

Uzasadnienie

W dniu [...]. do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych wpłynął wniosek skarżącego o umorzenie odsetek od należności z tytułu nieopłaconych składek.

Decyzją z dnia [...]. Zakład Ubezpieczeń Społecznych odmówił skarżącemu umorzenia odsetek w łącznej kwocie [...]zł przypadających od zaległych składek za osobę prowadzącą działalność gospodarczą w tym: w kwocie [...]zł od nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okres 02/2014-04/2019 w kwocie [...]zł, w kwocie [...]zł od nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne za okres 01/2014-04/2019 w kwocie [...]zł oraz w kwocie [...]zł od nieopłaconych składek na Fundusz Pracy za okres 01/2014-04/2019 w kwocie [...]zł.

W wyniku złożenia przez skarżącego wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z dnia [...]. Zakład Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Rozpatrując wniesioną skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy wyrokiem z dnia 22 stycznia 2020r., sygn. akt I SA/Bd 691/19 uchylił zaskarżoną decyzję. Zdaniem Sądu, zaskarżona decyzja narusza art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020r. poz. 256 ze zm., dalej: "k.p.a.") oraz § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek (Dz.U. z 2003r., Nr 141, poz. 1365 ze zm., dalej: "rozporządzenie"). Sąd stwierdził, że nie jest prawidłowa dokonana przez organ ocena ogólnej przesłanki umorzenia należności wynikająca z § 3 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia. Organ formułując z jednej strony jednoznaczne twierdzenia odnośnie stanu majątkowego i sytuacji rodzinnej skarżącego, nie dokonał w zaskarżonej decyzji analizy tych zagadnień w sposób pozwalający na przyjęcie, że opłacenie składek nie pozbawiłoby jego i jego rodziny możliwości zaspokojenia niezbędnych potrzeb życiowych. Zdaniem Sądu, organ w żaden sposób nie odniósł się do informacji o sytuacji majątkowej skarżącego wynikających ze zgromadzonego materiału dowodowego i nie skonfrontował ich z wartościami minimum socjalnego oraz minimum egzystencji. Sąd wskazał, że rozpoznając ponownie sprawę, organ rozważy, czy egzekwowanie należności ZUS z dochodu i majątku skarżącego może realnie prowadzić do popadnięcia przez niego w ubóstwo, powodujące konieczność korzystania z pomocy społecznej. Nadto organ w sposób wszechstronny rozważy możliwość uwzględnienia słusznego interesu skarżącego, mając na uwadze jego sytuację materialną. Organ weźmie przy tym pod uwagę to, że sytuacja, w której zapłata zaległości powoduje konieczność sięgania przez zobowiązanego, pozbawionego możliwości zaspakajania swoich niezbędnych potrzeb materialnych, do środków pomocy państwa nie jest zgodna zarówno z interesem tego obywatela, jak i z interesem publicznym.