Wyrok WSA w Warszawie z dnia 30 października 2020 r., sygn. VII SA/Wa 385/20

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły, , Sędzia WSA Monika Kramek, Sędzia WSA Grzegorz Antas (spr.), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 października 2020 r. sprawy ze skargi J. K. i S. K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] grudnia 2019 r. znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] grudnia 2019 r. znak: [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.), dalej: k.p.a., w wyniku rozpatrzenia odwołania J. K. i S. K. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] października 2019 r. znak: [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z [...] stycznia 2012 r. nr [...].

W odniesieniu do ustaleń faktycznych i prawnych, które stały za wydanym rozstrzygnięciem, Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego (dalej: GINB) stwierdził, że Starosta [...] w wyniku rozpatrzenia wniosku K. L. decyzją z [...] stycznia 2012 r. na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), dalej: p.b. zatwierdził projekt budowlany i udzielił K. L. pozwolenia na przebudowę części budynku wielorodzinnego - lokalu mieszkalnego nr [...] na działce nr ew. [...], obr. [...], w miejscowości [...], gm. [...].

Pismem z 12 maja 2019 r. J. K. i S. K. wystąpili o stwierdzenie nieważności ww. decyzji z uwagi na rażące naruszenie przez organ art. 3 ust. 1 ustawy z 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903), dalej: u.w.l. oraz art. 58 § 2 k.c.

Pismem z 26 sierpnia 2019 r. Wojewoda [...] zawiadomił strony o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z [...] stycznia 2012 r., a następnie decyzją z [...] października 2019 r. na podstawie art. 157 § 1 i art. 158 § 1 k.p.a. orzekł o odmowie stwierdzenia jej nieważności. W uzasadnieniu tejże decyzji organ wskazał, że przedmiotem postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji jest ustalenie, czy decyzja administracyjna poddana kontroli w trybie nadzorczym jest dotknięta jedną z wad, o których mowa w art. 156 § 1 k.p.a. Wojewoda [...] jednocześnie zauważył, że w postępowaniu nieważnościowym nie ma, co do zasady, miejsca na prowadzenie postępowania dowodowego w takim zakresie, jak to ma miejsce w postępowaniu zwykłym. Oceny legalności decyzji ostatecznej dokonuje się tylko i wyłącznie na podstawie materiałów zgromadzonych w postępowaniu zwykłym zakończonym wydaniem decyzji ostatecznej. Odnosząc się do kwestionowanej decyzji Starosty [...], organ nadzoru wskazał, że art. 32 ust. 4 pkt 2 p.b. w brzmieniu obowiązującym w dniu jej wydania stanowił, iż pozwolenie na budowę może być wydane wyłącznie temu, kto złożył oświadczenie, pod rygorem odpowiedzialności karnej, o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Stosownie zaś do art. 33 ust. 2 pkt 2 p.b., oświadczenie takie trzeba dołączyć do wniosku o pozwolenie na budowę. W aktach sprawy znajduje się oświadczenie inwestora o posiadanym prawie do dysponowania na cele budowlane nieruchomością oznaczoną jako działka nr ew. [...] w obrębie ewidencyjnym [...], jako współwłaściciela nieruchomości. W oświadczeniu tym K. L. wskazała, że posiada zgodę wszystkich współwłaścicieli na wykonanie robót budowlanych objętych wnioskiem o pozwolenie na budowę. Wojewoda [...] wyjaśnił, że na jego wezwanie inwestor przedłożyła pisemną zgodę wszystkich właścicieli nieruchomości na prace objęte wnioskiem o pozwolenie na budowę datowaną na 20 października 2011 r., podpisaną również przez J. K. i S. K. oraz dołączyła akt notarialny Rep. [...] Nr [...] z [...] maja 2011 r. dotyczący umowy ustanowienia odrębnej własności lokalu nr [...] i jego sprzedaży. Z dokumentu tego wynika, że obecni właściciele zakupili lokal nr [...], który oprócz trzech pokoi, kuchni ze spiżarką i łazienki z wc, uwzględniał już powierzchnię spornego korytarza. Ponadto innego korytarza w lokalu tym nie było. Dlatego, jak przyjął Wojewoda [...], uznać należało, że korytarz ten w chwili wystąpienia z wnioskiem o pozwolenie na budowę stanowił własność małżonków L. W świetle tych ustaleń stwierdzić w konsekwencji też trzeba było, zdaniem organu, że K. L. miała prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a przebudowa dotyczyła zgodnie z sentencją pozwolenia na budowę wydanego przez Starostę [...] - lokalu nr [...], na którego powierzchnię składał się również sporny korytarz. Oznacza to, że w analizowanym przypadku nie doszło do naruszenia art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 oraz art. 33 ust. 2 pkt 2 i 3 p.b. Wojewoda [...] dodał, że budynek na dzień wydania pozwolenia na budowę położony był na obszarze, na którym obowiązywały ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej w [...] z dnia [...] kwietnia 1998 r. Nr [...] (Dz. Urz. Woj. [...] z [...] czerwca 1998 r. Nr [...], poz. [...]). Z uwagi na fakt, że inwestycja obejmowała wyłącznie wnętrze budynku i nie powstał w nim nowy lokal mieszkalny, nie wpływała ona na zagospodarowanie terenu, a rozwiązania przyjęte w projekcie nie naruszały warunków obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego. Z akt sprawy wynika, że inwestor złożył kompletny projekt odpowiadający zakresowi robót budowlanych, sporządzony przez osoby posiadające stosowne uprawnienia budowlane oraz legitymujące się aktualnymi na dzień jego opracowania i sprawdzenia zaświadczeniami o wpisie na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego. Ponadto projektanci dołączyli do projektu budowlanego oświadczenie o jego sporządzeniu zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Konkludując, organ nadzoru wskazał, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie można przyjąć, aby weryfikowane pozwolenie na budowę było obarczone którąś z wad wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a.