Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 29 października 2020 r., sygn. I SA/Sz 489/20

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Alicja Polańska Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka (spr.) Sędzia WSA Jolanta Kwiecińska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu [...] października 2020 r. sprawy ze skargi P. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] czerwca 2020 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję B. P. z [...] marca 2020 r. nr [...] o odmowie stwierdzenia P. M. nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Kolegium wskazało art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.); dalej: "Ordynacja podatkowa" oraz art. 2 i 17 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1659).

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, Nadleśnictwo wniosło o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2018 r. w wysokości [...] zł. Przedmiotem opodatkowania były grunty leżące pod liniami energetycznymi będącymi własnością przedsiębiorstwa energetycznego położone w gminie P.. Nadleśnictwo podniosło, że niesłusznie zapłaciło za rzeczone grunty podatek od nieruchomości z zastosowaniem stawki przewidzianej dla gruntów zajętych na działalność gospodarczą.

Wymienioną decyzją z [...] marca 2020 r. organ podatkowy I instancji odmówił stwierdzenia wnioskowanej nadpłaty, ponieważ jego zdaniem zapłacony podatek był należny w wysokości zadeklarowanej przez Nadleśnictwo w deklaracji z 29 stycznia 2018 r.

Rozpatrując wniesione przez Nadleśnictwo odwołanie, Kolegium za chybione uznało zarzuty w zakresie naruszenia przez organ I instancji przepisów proceduralnych. Organ podatkowy I instancji zgromadził materiał dowodowy na tyle jednoznaczny, że sporne rozstrzygnięcie należało uznać za uzasadnione, a zapłacona kwota podatku była należna i nie może być mowy o nadpłacie. Sporne grunty są przedmiotem umów służebności przesyłu zawartych przez Nadleśnictwo 7 marca 2012 r. z E. SA z siedzibą w G. (akt notarialny rep. A nr [...]) oraz 6 sierpnia 2014 r. z P. SA z siedzibą w K. (akt notarialny rep. A nr [...]). Na podstawie tych umów organ podatkowy ustalił, że na pasach gruntu leśnego wyznaczonego na zabezpieczenie działalności gospodarczej przedsiębiorstwa energetycznego, która to działalność jest realizacją celów publicznych polegających na zaopatrzeniu kraju w energię elektryczną, nie jest wykluczona działalność leśna, a jedynie, że działalność ta doznaje znacznego ograniczenia poprzez konieczność spełnienia wymogów przedsiębiorstwa energetycznego w zakresie zapewnienia bezpiecznego i bezawaryjnego przesyłu energii elektrycznej odbywającego się nad rzeczonym pasem gruntu. Zakres i rodzaj czynności wykonywanych na gruntach przez operatora sieci elektroenergetycznych określają umowy ustanowienia służebności przesyłu. Wynika on również z definicji służebności przesyłu (art. 3052 Kodeksu cywilnego), do którego w swej treści wymienione umowy nawiązują i którego to prawa posiadaczem jest przedsiębiorstwo energetyczne.