Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 października 2020 r., sygn. II SA/Kr 594/20

Planowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tadeusz Kiełkowski Sędziowie: SNSA Joanna Tuszyńska WSA Małgorzata Łoboz (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 października 2020r. sprawy ze skargi H. W., M. S., W. W., J. W., M. P. - S. i M. W. na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 28 stycznia 2010 r. nr XLIX/733/2010 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru urbanistycznego nazwanego Rówień Krupowa I. oddala skargę w stosunku do skarżących M. P. - S., H. W. F. i M. W.; II. odrzuca skargę M. S., W. W. i J. W..

Uzasadnienie

H. F.-F., M. S., W. W., J. W., M. P. oraz M. W. wnieśli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę Rady Miasta Zakopane z dnia 28 stycznia 2010 r. nr XLIX/733/2010 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru urbanistycznego nazwanego: RÓWIEŃ KRUPOWA (Dz. Urz. Woj. Małop. z 2010 r. Nr 61, poz. 387), zaskarżając ją w całości i domagając się stwierdzenia jej nieważności oraz zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonej uchwale skarżący zarzucili:

I. sprzeczność z art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2003 r., Nr 80, poz. 717) w zakresie braku obowiązkowego określenia parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, a także wskaźników intensywności zabudowy i linii zabudowy.

II. sprzeczności z art. 32 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym w dacie uchwalania zaskarżonej uchwały skarżący wskazali, że nie określono wskaźnika intensywności zabudowy, przez który należy rozumieć stosunek powierzchni całkowitej wszystkich kondygnacji budynku (liczonej w zewnętrznym obrysie stropów z uwzględnieniem tarasów) do powierzchni terenu działki. Zdaniem skarżących, określając w planie miejscowym maksymalną i minimalną intensywność zabudowy, wykorzystywany w tym celu parametr "powierzchni całkowitej zabudowy w odniesieniu do powierzchni działki budowlanej" (art. 15 ust. 2pkt 6 u.p.z.p.) powinien uwzględniać takie rozumienie powierzchni całkowitej zabudowy jaka wynika z ustawy, przepisów wykonawczych oraz Polskiej Normy, a nie tworzyć własnych definicji zdefiniowanych już pojęć. W art. 15 u.p.z.p. brak jest bowiem upoważnienia rady gminy do definiowania pojęcia "powierzchnia całkowita zabudowy". Uregulowanie w kwestionowanym planie miejscowym cech zabudowy poprzez wskazanie minimalnego terenu biologicznie czynnego w granicach działki budowlanej oraz maksymalnej powierzchni zabudowy w granicach działki budowlanej w sposób nie wynikający z delegacji ustawowej wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego (art. 94 Konstytucji RP i art. 40 ust. 1 u. s.g.) i narusza art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 143 w związku z § 115, § 118, § 134, § 135, § 137, a w szczególności §149 załącznika do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej".