Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 17 września 2020 r., sygn. II SA/Ol 349/20

Administracyjne postępowanie

Dnia 17 września 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Katarzyna Matczak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Tadeusz Lipiński sędzia WSA Bogusław Jażdżyk Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 września 2020 roku sprawy ze skargi C. D. na decyzję Wojewody z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie uchylenia decyzji o pozwoleniu na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji; II. zasądza od Wojewody na rzecz skarżącego C. D. kwotę 697 złotych (słownie: sześćset dziewięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Z akt sprawy przekazanych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie wynika, że decyzją z [...] r., nr [...], Wojewoda (dalej: "Wojewoda"), po rozpatrzeniu odwołań: Prokuratora Rejonowego (dalej jako: "Prokurator") i C.D. (dalej jako: "Skarżący") od decyzji Starosty (dalej: "Starosta", "organ I instancji") z [...] r. odmawiającej uchylenia ostatecznej decyzji tego organu z [...]r., Nr [...], którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono Gminie Miasto E. pozwolenia na budowę kładki pieszo-rowerowej [...], zlokalizowanej [...], wraz z dojściami i dojazdami [...] wraz z oświetleniem, na działkach o numerach: [...] obręb [...] oraz działkach [...] obręb [...] i [...] obręb [...], gmina E. (etap I - [...]) - na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 256), dalej: "k.p.a.", utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy przedstawił następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy:

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, wszczętej po wznowieniu z urzędu postępowania administracyjnego ze sprzeciwu Prokuratora Rejonowego, decyzją z [...] r. Starosta odmówił uchylenia własnej ostatecznej decyzji z [...] r. Organ stwierdził bowiem, że podzielił stanowisko projektanta zawarte w projekcie budowlanym, że obszar oddziaływania przedmiotowej inwestycji zamyka się w całości na działkach nr [...] obręb [...]. W ocenie Starosty, obszar oddziaływania ścieżki pieszo-rowerowej nie wprowadza żadnych ograniczeń w zagospodarowaniu i zabudowie terenów sąsiednich, w rozumieniu art. 3 pkt 20 Prawa budowalnego. Wyjaśnił, że ww. decyzję wydano w oparciu o ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego fragmentu miasta E., uchwalonego uchwałą Nr [...] Rady Miasta z [...] r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego terenu położonego w obrębie [...] miasta E., [...], zwanego "[...]". Zgodnie z zapisami tego planu, działka nr [...] oznaczona jest symbolem [...] - teren zieleni urządzonej, w tym zieleń rekreacyjna o charakterze ogólnodostępnym. Zapisy planu dla tego terenu zakładają wykonanie wzdłuż brzegu jeziora ścieżki pieszo-rowerowej ogólnodostępnej, zaś obsługa komunikacyjna działek przyległych odbywać się ma w oparciu o drogę o symbolu [...] - droga publiczna powiatowa. Działka nr [...] znajduje się zaś w granicach terenu oznaczonego na planie miejscowym jako [...], który został zakwalifikowany do obszarów wymagających rewitalizacji. Plan zakłada m.in. likwidację i uporządkowanie substandardowej zabudowy gospodarczej (garażowej) oraz wprowadzenie nowej funkcji terenu w oparciu o ustalenia konserwatorskie. Starosta ustalił, że dostęp do działki nr [...] przez działkę nr [...] od strony jeziora powstał przez tzw. "wyjeżdżenie terenu na dziko", bez jakiejkolwiek podstawy prawnej. Zaznaczył, że działka nr [...] nigdy nie posiadała statutu drogi. Wskazał, że budynek gospodarczy, do którego prowadzi sporny zjazd, przeznaczony został w planie do rozbiórki, a obsługa komunikacyjna działki nr [...] odbywać ma się z drogi oznaczonej w planie symbolem [...].