Wyrok WSA w Kielcach z dnia 23 września 2020 r., sygn. II SA/Ke 337/20

Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Armański, Asesor WSA Agnieszka Banach, Protokolant Starszy inspektor sądowy Katarzyna Tuz-Stando, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 września 2020 r. sprawy ze skargi Z. Z. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego z dnia 22 stycznia 2020 r. znak: [...] w przedmiocie choroby zawodowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 22 stycznia 2020 r., znak: [...], Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny (PWIS) , po rozpatrzeniu odwołania Z. Z., utrzymał w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego (PPIS) z dnia 28 października 2019 r., nr [...], w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia u Z. Z. choroby zawodowej, tj. obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wyrażonego podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczonego jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1, 2 i 3 kHz, wymienionego w poz. 21 wykazu chorób zawodowych, stanowiącego załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych.

W uzasadnieniu organ II instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.

W sprawie dotyczącej choroby zawodowej Z. Z. tut. Sąd wydał już trzy wyroki. W ostatnim z nich, z dnia 24 stycznia 2017 r., sygn. II SA/Ke 900/16, Sąd uchylił decyzje organów obu instancji w przedmiocie braku podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej. W uzasadnieniu stwierdził, że organy z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 Kpa ustaliły, że w okresie zatrudnienia w M. (gdzie pracował kolejno jako obsługa wymiennika od 22.08.1991 r. oraz konserwator urządzeń grzewczych od 1.03.2001 r. do 12.04.2012 r.), skarżący nie był narażony na ponadnormatywne oddziaływanie hałasu. Wskazał, że w M. do 2003 r. pracowały pompy produkowane przez Leszczyńską Fabrykę Pomp Sp. z o.o. w Lesznie, a następnie pompy produkowane przez Wiło Polska Sp. z o.o. w Lesznowoli oraz Grandfos Pompy Sp. z o.o. w Baranowie. Wykonane pomiary w 2012 r. dotyczyły tych ostatnio wymienionych pomp. Nadesłane przy ponownym rozpoznaniu pomiary hałasu dotyczą pomp produkowanych w Lesznie i w tym zakresie niewątpliwie organ prawidłowo uzupełnił materiał dowodowy stosownie do wskazań tut. Sądu zawartych w wyroku z dnia 20 marca 2015 r., sygn. II SA/Ke 133/15, aczkolwiek przy ocenie tych dowodów nie odniósł się do tego, że pomiary wykonywane w Warszawie dotyczyły lat 2011-13, a więc okresu znacznie późniejszego aniżeli ten, w którym pompy tego typu użytkowane były przez M . Organ nie ustalił, kiedy wyprodukowane były urządzenia, będące przedmiotem tych pomiarów, co wydaje się istotne z uwagi na podnoszony przez skarżącego i zgłoszonych przez niego świadków fakt, że generujące hałas w zatrudniającym je przedsiębiorstwie pompy (do czasu modernizacji) były przestarzałe.