Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 23 września 2020 r., sygn. I SAB/Go 6/20

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Skupień Sędziowie Sędzia WSA Jacek Niedzielski (spr.) Sędzia WSA Damian Bronowicki po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 września 2020 r. spraw ze skarg M.T. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Burmistrza Gminy i Miasta w przedmiocie wznowienia postępowania w podatku od nieruchomości za 2015 rok 1. Umarza postępowanie w zakresie zobowiązania do załatwienia sprawy. 2. Stwierdza, że Burmistrz Gminy i Miasta dopuścił się bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania, które miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. 3. Wymierza Burmistrzowi Gminy i Miasta grzywnę w wysokości 1.000 (jeden tysiąc) złotych. 4. Zasądza od Burmistrza Gminy i Miasta na rzecz skarżącej M.T. kwotę 814 (osiemset czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

M.T. (powoływana dalej jako: "skarżąca", "strona"), reprezentowana przez doradcę podatkowego, wniosła skargę na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Burmistrza Miasta i Gminy (powoływanego dalej jako: "organ", "Burmistrz", "organ pierwszej instancji") w przedmiocie wznowienia postępowania w podatku od nieruchomości za 2015 r.

Z akt sprawy wynika następujący stan faktyczny.

Decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. nr [...] Burmistrz Gminy i Miasta ustalił T.M., Ł.M. i M.M. (obecnie T.) - wspólnikom B s.c., wymiar podatku od nieruchomości za 2015 r. na kwotę 202.905,00 zł, od nieruchomości położonej w [...].

Wnioskiem z dnia [...] stycznia 2018 r. M.T., na podstawie art. 240 § 1 pkt 8 w zw. z art. 241 § 1 i § 2 pkt 2 oraz w zw. z art. 244 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, zwróciła się do Burmistrza Gminy i Miasta o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej ww. decyzją.

W motywach uzasadnienia wniosku wskazała na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2017 r. sygn. akt SK 12/15. Po czym stwierdziła że mimo, iż sentencja ww. decyzji nie powołuje jako podstawy prawnej orzeczenia ani art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych ani też jej art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a) - gdyż wbrew treści art. 210 §1 pkt 4 Ordynacji podatkowej nie zawiera powołania żadnej ustawowej podstawy prawnej - to zdaniem strony nie można mieć wątpliwości, że podstawą tej decyzji były także przepisy zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyżej wyroku, w zakresie objętym treścią orzeczenia. W ocenie skarżącej fakt, że tylko nieznaczna część gruntów wykorzystywana była przez niektórych tylko współwłaścicieli nieruchomości na potrzeby związane z prowadzeniem działalności gospodarczej uzasadnia konieczność wznowienia postępowania w tej spawie.