Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 sierpnia 2020 r., sygn. VII SA/Wa 300/20

Drogi publiczne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Joanna Gierak - Podsiadły (spr.), Sędziowie sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, sędzia WSA Monika Kramek, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi M. K. i A. K. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] grudnia 2019 r. znak [...] w przedmiocie zezwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A. K. i M. K. ("skarżący") jest decyzja Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad ("GDDKiA") z [...] grudnia 2019 r. znak: [...] wydana w sprawie pozwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Pismem z [...]lutego 2019 r. (uzupełnionym [...] marca 2019 r.) skarżący wniósł o wydanie pozwolenia na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi krajowej nr [...] do nieruchomości stanowiącej działkę nr [...], obręb [...][...], położonej w [...], powiat [...], w związku z planowaną zabudową mieszkaniową.

Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją nr [...] z [...] kwietnia 2019 r., po rozpatrzeniu ww. wniosku, nie zezwolił na lokalizację zjazd publicznego z drogi krajowej nr [...] (ul. [...]) w miejscowości [...], gm. [...], do nieruchomości stanowiącej działkę nr [...]obręb [...][...] w związku z planowaną zabudową mieszkaniową. Po rozpatrzeniu wniosku pełnomocnika skarżącego z [...] kwietnia 2019 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z [...] czerwca 2019 r., znak [...], uchylił zaskarżoną decyzję w całości. W uzasadnieniu podniósł m. in., że organ był związany żądaniem wnioskodawcy postępowania, a ten wnosił o zezwolenie na lokalizację zjazdu indywidualnego.

Dalej, Generalny Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad decyzją nr [...]z [...] września 2019 r., działając na podstawie art. 29 ust. 1 i ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2018 r. , poz. 2068 ze zm., "ustawa o drogach publicznych") oraz art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postepowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r., poz. 2096 ze zm., "k.p.a."), po ponownej analizie wniosku z [...] lutego 2019 r., uzupełnionego pismami z [...] marca 2019 r., [...] sierpnia 2019 r. oraz [...] września 2019 r., nie zezwolił skarżącym na lokalizację zjazdu indywidualnego z drogi krajowej nr [...] (ul. [...]) w miejscowości [...], gm. [...], do nieruchomości stanowiącej działkę nr [...]obręb [...][...]. W uzasadnieniu decyzji GDDKiA podał, że działka nr [...] nie jest zabudowana oraz, że przylega bezpośrednio do drogi krajowej nr [...], ale nie istnieje do niej zjazd z tej drogi, co znajduje potwierdzenie w ewidencji zjazdów. Wskazał przy tym, że droga krajowa [...] na całej swej długości została zaliczona do dróg głównych ruchu przyspieszonego - droga klasy technicznej [...]. Wskazał, że drogi tej klasy służą do prowadzenia ruchu tranzytowego oraz charakteryzują się występowaniem wysokich prędkości miarodajnych i dużym udziałem w strukturze rodzajowej ruchu pojazdów ciężkich (typu TIR). Podał, że natężenie ruchu na przedmiotowym odcinku [...] zgodnie z Generalnym Pomiarem Ruchu z roku 2015 wynosiło ok. 16 tys. pojazdów na dobę w tym ok. 3 tys. pojazdów na dobę stanowiły pojazdy ciężkie. Organ przywołał następnie § 9 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2016 r., poz. 1643; "rozporządzenie") i stwierdził, że działka nr [...] posiada możliwość obsługi komunikacyjnej z drogi niższej klasy technicznej niż "[...]", tj. drogi gminnej (ul. [...]) za pomocą drogi wewnętrznej, którą strona winna urządzić na działce nr [...] lub działce nr [...], włączonej do ul. [...]. Organ dodał, że "strona" nabyła nieruchomość składającą się z działek nr [...], [...]i [...], co wynika z aktu notarialnego z [...]listopada 2017 r. nr Rep. [...]. Nabyty teren przylegał do ul. [...]. Podał także, że regulacja stanu prawnego w zakresie drogi koniecznej leży w gestii "stron" i jest możliwa w trybie umownym. Możliwe jest także ustanowienie służebności drogi koniecznej w postępowaniu przed sądem powszechnym. Podsumowując stwierdził, że względy bezpieczeństwa ruchu drogowego przeważyły nad interesem strony.