Wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 lipca 2020 r., sygn. VII SA/Wa 2510/19

Zabytki

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Mirosława Kowalska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Mirosław Montowski, sędzia WSA Grzegorz Rudnicki, Protokolant spec. Eliza Jędrasik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lipca 2020 r. sprawy ze skargi Syndyka Masy Upadłości R. sp. z o.o. sp. komandytowej w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2019 r. znak: [...] w przedmiocie wpisu do rejestru zabytków oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...]sierpnia 2019 r. znak: [...]Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, po rozpatrzeniu odwołania Syndyka Masy Upadłości [...]Sp. z o.o. [...]w upadłości likwidacyjnej z siedzibą w [...], reprezentowanego przez r. pr. K. N. z [...]czerwca 2019 r. od decyzji nr [...][...]Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z [...]maja 2019 r., znak: [...], wpisującej do rejestru zabytków budynek kina "[...]", wzniesiony w latach 1965-1970, wg projektu Z. W., położony przy ul. [...] (działka ew. nr [...]obręb [...]) w [...], dzielnica [...]- działając na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 lit c, art. 7 pkt 1, art. 9 ust. 1, art. 89 pkt 1 i art. 93 ust. 1 ustawy z 23 lipca 2003 r., o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (tj. Dz. U. z 2018, poz. 2067 ze zm.) oraz art. 17 pkt 2, art. 127 § 2 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. - Kodeksu postępowania administracyjnego (j.t. Dz. U. 2018, poz. 2096 ze zm.) - utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu podjętego orzeczenia organ wskazał, że [...]Wojewódzki Konserwator Zabytków, po wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, decyzją nr [...]z [...]maja 2019 r., wpisał do rejestru zabytków budynek kina "[...]", wzniesiony w latach 1965-1970, wg projektu Z. W., położony przy ul. [...] (działka ew. nr [...]obręb [...]) w [...], dzielnica [...]. Do rejestru zabytków wpisano ww. budynek, jako dzieło architektury i budownictwa, położony na terenie działki ew. nr [...]z obrębu [...], w granicach oznaczonych na załączniku graficznym. Uzasadniając to rozstrzygnięcie [...]Wojewódzki Konserwator Zabytków opisał przebieg przeprowadzonego postępowania, przedstawił historię powstania zabudowy wschodniej pierzei ul. [...]na odcinku pomiędzy [...]a ul. [...] (tzw. [...]) wraz z przedmiotowym budynkiem i omówił koncepcję architektoniczną kinoteatru przy ul. [...]. Odniósł się do, przeprowadzonego w 1998 r., remontu sali kinowej i holu oraz zamieścił szczegółowy opis obiektu z uwzględnieniem organizacji przestrzennej, podporządkowanej pełnionym funkcjom - kina i teatru. Stwierdził że "przedmiotowa nieruchomość posiada wartości artystyczne, historyczne i naukowe". Wskazano, że ten modernistyczny obiekt wzniesiony w drugiej połowie lat 60. XX w. jest elementem założenia Ściany [...]i jest "udaną próbą połączenia kultury popularnej (kino) z kulturą wysoką (teatr)" (...) "został umiejętnie wkomponowany w przestrzeń urbanistyczną, a jego ściana południowa, od ul. [...]o plastycznym wymiarze uwydatnionym przeszkloną klatką schodową posiada reprezentacyjny charakter (...) szczególne znaczenie dla odbioru budynku miał umieszczony na ścianie południowej neon z nazwą kina". [...]Wojewódzki Konserwator Zabytków ocenił, że pomimo przekształceń "w pełni czytelna jest koncepcja architektoniczna i funkcjonalna budynku". Podkreślono, że zastosowanie tłucznia ceramicznego (także we wnętrzach kinowych) oraz wprowadzenie mozaiki w górnych partiach elewacji nadało budynkowi indywidualny wyraz artystyczny. Odmienny charakter nadano przy tym wnętrzom teatralnym, wykorzystując do dekoracji ceglaną okładzinę połączoną z niewielkimi płaszczyznami boazerii. Następnie wskazano na wartość historyczną budynku kina "[...]" wynikającą z powiązania z zabudową Ściany [...] (jednego z czołowych założeń budowlanych, w którym odstąpiono od estetyki realizmu socjalistycznego), rozwojem techniki filmowej (pierwsze w Warszawie kino dające możliwość prezentowania filmów na szerokiej taśmie filmowej) oraz przemian zachodzących w polskim teatrze (funkcjonowanie [...], eksperymentalnej sceny [...], prowadzonej przez A. H.). Wskazano na wartość naukową wynikającą z warstwy materialnej (dwie sale widowiskowe), użytych materiałów i rozwiązań zarówno w sali kinowej, jak i w sali teatralnej.