Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 12 marca 2020 r., sygn. II SA/Ol 973/19

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Lipiński Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska (spr.) sędzia WSA Piotr Chybicki Protokolant specjalista Małgorzata Krajewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 marca 2020 r. sprawy ze skargi M. R. na decyzję Wojewody ... z dnia ... nr ... w przedmiocie pozwolenia na budowę oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z "[...]" Starosta N., na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jednolity na dzień wydania decyzji Dz.U. z 2016 r. poz. 290 ze zm., dalej jako: P.b.), zatwierdził projekt budowlany i udzielił spółce "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w A. (dalej jako: Spółka) pozwolenia na budowę elektrowni wiatrowej S. ("[...]") wraz z infrastrukturą towarzyszącą, o mocy nominalnej do 2,5 MW, na działce nr "[...]", obręb S., gmina N. W uzasadnieniu podano, że do wniosku o wydanie pozwolenia dołączono niezbędne dokumenty, w tym decyzję Wójta Gminy N. z "[...]" o środowiskowych uwarunkowaniach realizacji inwestycji. Wskazano, że w projekcie budowlanym uwzględniono warunki wynikające z tej decyzji. Podniesiono, że w toku postępowania strony zgłosiły zastrzeżenia dotyczące konsekwencji zmian dokonanych ustawą z 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych (tekst obowiązujący w dacie wydania decyzji - Dz.U. z 2016 r. poz. 961, dalej jako: u.i.e.w.). Wyjaśniono jednak, że zgodnie z art. 13 ust. 3 u.i.e.w. postępowanie w przedmiocie pozwolenia na budowę wszczęte i niezakończone do dnia wejścia w życie ustawy prowadzi się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Na skutek odwołań wniesionych przez R. i P. K., E. i K. O. oraz L. Z., decyzją z "[...]" Wojewoda uchylił w całości zaskarżoną decyzji i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia. W uzasadnieniu podano, że postępowanie w sprawie wydania zaskarżonej decyzji wszczęto 1 lipca 2016 r., tj. przed wejściem w życie u.i.e.w., a w związku z tym organ nie może oceniać projektu budowlanego w zakresie zgodności z przepisami tej ustawy, lecz z przepisami dotychczasowymi. Wskazano, że wprowadzony tą ustawą zakaz lokalizacji budynków mieszkalnych i budynków o funkcji mieszanej w promieniu 10-krotnej wysokości elektrowni dotyczy jedynie przyszłych inwestycji i po okresie karencyjnym, określonym na 36 miesięcy, co wynika z art. 14 ust. 1 i 2 u.i.e.w. Natomiast fakt wprowadzenia takich regulacji może uzasadniać przyznanie statusu strony postępowania na podstawie art. 28 k.p.a. Organ odwoławczy stwierdził ponadto, że nieprawidłowo ustalono obszar oddziaływania inwestycji, gdyż do kręgu stron zaliczono jedynie, zgodnie z art. 28 ust 2 P.b., osoby posiadające nieruchomości znajdujące się w bezpośrednim oddziaływaniu inwestycji (działki znajdujące się w obszarze omiatania łopat wirnika i występowania hałasu). Jednakże w myśl art. 28 ust. 4 P.b. przepisy art. 28 ust. 2 w zw. z art. 3 pkt 20 P.b. nie mają zastosowania w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę wymagającym udziału społeczeństwa zgodnie z przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (tekst jednolity obowiązujący w dacie wydania decyzji Dz.U. z 2016 r. poz. 353 ze zm., dalej jako: u.o.i.ś.). W związku z tym ustalenie kręgu stron postępowania o wydanie pozwolenia na budowę powinno nastąpić w oparciu o definicję strony zawartą w art. 28 k.p.a. Wojewoda stwierdził także nieprawidłowość związaną z etapowaniem inwestycji. Wskazano, że wprawdzie elektrownia wiatrowa - jak podała Spółka - może funkcjonować jako samodzielny obiekt energetyczny bez konieczności w obecnym etapie inwestycji wyprowadzenia produkowanej mocy do krajowej sieci elektroenergetycznej, ale argumenty te nie zwalniały Spółki z obowiązku wystąpienia z wnioskiem o zatwierdzenie projektu zagospodarowania terenu dla całej inwestycji. Wojewoda stwierdził także, że oświadczenie o posiadaniu prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane podpisał pełnomocnik, ale z treści pełnomocnictwa nie wynika umocowanie do takiego działania i mimo wezwania pełnomocnik nie przedstawił odpowiedniego umocowania.