Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 11 marca 2020 r., sygn. I SA/Gl 1428/19

Interpretacje podatkowe

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Agata Ćwik-Bury, Sędziowie WSA Krzysztof Kandut (spr.), Anna Tyszkiewicz-Ziętek, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 11 marca 2020 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. w T. na postanowienie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w podatku dochodowym od osób prawnych 1) uchyla zaskarżone postanowienie, 2) zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z [...] r. nr [...], wydanym m.in. na podstawie art. 14h w zw. art. 233 § 1 pkt 1 i art. 239 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r. poz. 900 ze zm. - dalej zwana: O.p.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, po rozpatrzeniu zażalenia: A spółka z o.o. w T. (dalej zwana: wnioskodawca, spółka lub skarżąca) na własne postanowienie z [...] r. nr [...] o pozostawieniu bez rozpatrzenia, na podstawie art. 14g § 1 oraz art. 169 § 1 i § 4 w zw. z art. 14h O.p., wniosku spółki z 12 marca 2019 r., uzupełnionego 7 i 20 maja 2019 r., o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczących podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy spółka dokonując płatności z tytułu faktury jest obowiązana pobrać zryczałtowany podatek dochodowy na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - utrzymał w mocy postanowienie wydane w pierwszej instancji.

Rozstrzygnięcia zapadły w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Wnioskiem z 12 maja 2019 r. spółka wystąpiła do organu podatkowego o interpretację przepisów prawa podatkowego, tj. art. 26 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm. - dalej zwana: u.p.d.p.). W opisie zaistniałego stanu faktycznego podała, że spółka jest podatnikiem p.d.o.p podlegającym w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. W celu realizacji interesów spółki jej pracownicy lub członkowie zarządu odbywają zagraniczne podróże służbowe, zarówno do krajów członkowskich Unii Europejskiej, jak krajów trzecich, podczas których korzystają z wynajmowanych przez spółkę samochodów. Spółka otrzymuje z tego tytułu faktury dokumentujące usługi najmu samochodów, z których korzystają w/w osoby podczas podróży służbowych. Na fakturze jako usługodawca wskazany jest zagraniczny podmiot, tj. podmiot mający siedzibę w państwie w którym akurat usługi są świadczone. Niemniej na fakturze jako odbiorca płatności wskazany jest inny podmiot, tj. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce, podlegająca nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium RP (dalej zwana: spółka B). W konsekwencji płatność z tytułu faktury dokonywana jest na rachunek bankowy tejże spółki B. W ciągu roku podatkowego skarżącej, wypłaty dokonywane na rzecz spółki B (odbiorcy płatności) z tytułu usług nie przekraczają łącznie 2.000.000 zł.