Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 10 grudnia 2019 r., sygn. II SA/Ol 764/19

Samorząd terytorialny; Drogi publiczne

Dnia 10 grudnia 2019 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Bogusław Jażdżyk (spr.) Sędziowie sędzia WSA Alicja Jaszczak-Sikora sędzia WSA Tadeusz Lipiński Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 grudnia 2019 roku sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim na uchwałę Rady Miejskiej w Lidzbarku Warmińskim z dnia 21 stycznia 2009 roku nr XXXI/252/09 w sprawie ustalenia dla dróg miejskich stawek opłat za zajęcie pasa drogowego na terenie miasta Lidzbarka Warmińskiego 1. stwierdza nieważność § 5 zaskarżonej uchwały; 2. w pozostałym zakresie skargę oddala.

Uzasadnienie

W dniu 21 stycznia 2009 r. Rada Miejska w Lidzbarku Warmińskim działając na podstawie art. 40 ust. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych podjęła uchwałę Nr XXXI/252/09 w sprawie ustalenia wysokości stawek opłaty za zajęcie pasa drogowego na terenie miasta Lidzbarka Warmińskiego.

Skargę na ww. uchwałę wywiódł Prokurator Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim (skarżący) w części, tj.:

- w zakresie ustalonej w § 2 stawki rocznej opłaty za zajęcia pasa drogowego przez

umieszczenie w nim urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami

zarządzania drogami lub potrzebami ruchu, odrębnie dla obszarów na obiektach mostowych oraz poza obiektami mostowymi;

- w zakresie ustalonej w § 5 stawki dziennej za zajęcie 1 m2 pasa drogowego na prawach

wyłączności w celach innych niż wymienione w § 1, 2, 3 uchwały, ze wskazaniem jako

przykładowego celu miejsca postojowego typu "koperta".

Zaskarżonej uchwale zarzucono:

- istotne naruszenie prawa materialnego, a mianowicie art. 40 ust. 9 ustawy z dnia 21

marca 1985r. o drogach publicznych oraz art. 94 Konstytucji RP, polegające na przekroczeniu delegacji ustawowej i zawartych w niej granic swobody regulacyjnej poprzez uchwalenie w § 2 uchwały stawek rocznej opłaty za zajęcia pasa drogowego przez umieszczenie w nim urządzeń infrastruktury technicznej niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego, w oparciu o kryterium, co do którego nie udzielono gminom władztwa prawodawczego, tj. w zależności od tego, czy część pasa ruchu drogowego znajduje się na obiektach mostowych, czy też poza nimi, wskutek czego doszło do różnicowania opłat za 1 m2 zajętego pasa drogowego w tych częściach pasa drogowego, podczas gdy przepis art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych nie wymienia miejsca znajdowania się pasa drogowego (na obiekcie mostowym, czy też poza tym obiektem) jako kryterium do ustalania stawek za zajęcie pasa drogowego, a nadto analiza treści przepisów art. 4 pkt 2, pkt 12 i pkt 13 ustawy o drogach publicznych wskazuje, iż obiekty mostowe, stanowią drogowy obiekt inżynierski, będący budowlą przeznaczoną do przeprowadzenia drogi, a zatem w myśl definicji legalnych stanowią one de facto integralną część drogi, co do której nie ma możliwości zastosowania kryteriów ustalania stawek za korzystanie z pasa drogowego, wymienionych w art. 40 ust. 9 ustawy prawo o drogach publicznych;