Wyrok WSA w Lublinie z dnia 11 grudnia 2019 r., sygn. I SA/Lu 604/19

Podatkowe postępowanie; Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Halina Chitrosz-Roicka Sędziowie WSA Krystyna Czajecka-Szpringer WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Protokolant starszy asystent sędziego Tomasz Woźny po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 11 grudnia 2019 r. sprawy ze skargi W. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w przedmiocie podatku od nieruchomości na 2015 r. - oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...]., wydaną po rozpatrzeniu odwołania W. D. (dalej: skarżącego) od decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., stwierdzającej nieważność ostatecznej decyzji własnej z dnia [...] r., utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Jak wynika z zaskarżonej decyzji i akt sprawy, decyzją z dnia [...] r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] roku, znak: [...], ustalającą dla skarżącego wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na [...] rok i umorzyło postępowanie w sprawie. Kolegium w tej decyzji przyjęło tożsamość przedmiotową spraw rozstrzygniętych w decyzjach Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] roku, znak: [...] oraz z dnia [...] roku, znak: [...]/[...], dotyczących ustalenia dla skarżącego wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości na [...] rok. Stwierdzając nieważność decyzji własnej z dnia [...] r. Kolegium uznało, że rażąco narusza ona prawo, ponieważ stwierdzona tożsamość przedmiotowa spraw w rzeczywistości nie wystąpiła. Brak było zatem podstaw do umorzenia postępowania podatkowego, które swoim zakresem obejmowało inne przedmioty opodatkowania (budowle w postaci myjni).

W odwołaniu skarżący zarzucił naruszenie art. 247 § 1 pkt 3 O.p. i podniósł, że rozstrzygnięcie z dnia [...] r. było zgodne z art. 233 § 1 pkt 2 lit. a O.p. Zagadnienie bezprzedmiotowości nie jest elementem normy zakodowanej w redakcji tego przepisu, ma on bowiem charakter czysto proceduralny i można byłoby go rażąco naruszyć jedynie wówczas, gdyby rozstrzygnięcie Kolegium miało inną treść niż wskazana w tym przepisie, co w sprawie nie miało miejsca. Skarżący wskazał, że przedmiotem opodatkowania były te same budowle, które wcześniej zostały już opodatkowane przez organ, a przedmiotem sporu była ich wartość i kwalifikacja.