Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 7 listopada 2019 r., sygn. II SA/Wr 393/19

Zagospodarowanie przestrzenne

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Alicja Palus Sędziowie: Sędzia WSA Olga Białek Asesor WSA Wojciech Śnieżyński (spr.) Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 24 października 2019r. sprawy ze skargi D. K. i B. M. na uchwałę Rady Gminy [...] z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi [...] oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Skarżący działający przez zawodowego pełnomocnika zaskarżyli uchwałę Rady Gminy [...] nr [...] z [...].12.2018 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wsi [...] w części dotyczącej nie uwzględnienia w miejscowym planie drogi wewnętrznej lub dojazdowej umożliwiającej skarżącym, właścicielom działek nr [...] i nr [...] położonych w miejscowości [...], połączenie z drogą publiczną (brak uwzględnienie takiej drogi w § 49 lub § 51 zaskarżonej uchwały). Wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały w zaskarżonej części skarżący zarzucili Radzie naruszenie ich interesu prawnego i uprawnienia do swobodnego władania wymienionymi działkami (art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym i art. 140 k.c.). Następnie zarzucili naruszenie zasad planowania przestrzennego, w szczególności art. 1 ust. 2 pkt 1, 6, 7 i 10 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm. - dalej: u.p.z.p.) w zw. z art. 2 pkt 1 u.p.z.p. przez nie uwzględnienie zasad ładu przestrzennego, w tym wszelkich uwarunkowań i wymagań funkcjonalnych, społeczno-gospodarczych i środowiskowych jak również walorów ekonomicznych i stosunków własnościowych obszaru objętego planem zagospodarowania oraz potrzeb w zakresie infrastruktury technicznej.

W uzasadnieniu skarżący podali, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych gmina nie ma obowiązku komunikowania każdej działki z drogą publiczną w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Brak wprowadzenia w miejscowym planie drogi klasy dojazdowej czy wewnętrznej musi być jednak uzasadniony względami, o których mowa w art. 1 ust. 2 u.p.z.p. i nie może być dowolny. Tymczasem Rada uchwalając skarżony plan nie wzięła pod uwagę istotnych okoliczności uzasadniających konieczność połączenia działek nr [...], nr [...] i nr [...] z drogą publiczną przez drogi wewnętrzne lub dojazdowe poprowadzone na granicy tych działek i działki nr [...] - w kierunku ul. [...]. Pierwsza z tych okoliczności dotyczy braku zgody GDDKiA na lokalizacje nowych zjazdów od strony drogi krajowej nr [...]. W takiej sytuacji właściciele przyległych działek, w tym skarżący pozbawieni zostali możliwości połączenia z drogą publiczną. Brak drogi wewnętrznej lub dojazdowej powoduje - przy istniejącym ukształtowaniu działek i stosunkach właścicielskich, konieczność prowadzenia przez wiele działek, stanowiących własność różnych podmiotów drogi koniecznej prowadzonej wzdłuż drogi krajowej, kosztem poszczególnych działek. Po drugie, działki nr [...] i nr [...] w skarżonej uchwale należą do większego kompleksu terenu oznaczonego symbolem [...], dla którego w § 32 uchwały przewidziano przeznaczenie: teren zabudowy usługowej i obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m² . Prowadzenie w takim terenie dróg koniecznych dla poszczególnych właścicieli znacząco obniży wartość transakcyjną działek i utrudni wybudowanie obiektów przewidzianych w planie. Według skarżących, działki nr [...] i nr [...] mogą być - ze względu na ich kształt i niewielka powierzchnię - wykorzystane pod zabudowę obiektami handlowymi o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 m² jedynie wspólnie z sąsiadującą z nimi działką nr [...]. Przecięcie ich drogami umożliwiającymi komunikację z drogą publiczną pozbawi je atrakcyjności handlowej i gospodarczej.