Wyrok WSA w Opolu z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. II SA/Op 15/19

Kombatanci

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędzia WSA Ewa Janowska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Mariola Krzywda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 28 listopada 2018 r., nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej oddala skargę.

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi, wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez K. P. (zwaną dalej również skarżącą), jest decyzja Szefa Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia 28 listopada 2018 r., nr [...], mocą której organ ten utrzymał w mocy decyzję własną z dnia 5 września 2018 r., nr [...], w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następujący, przebiegu:

Decyzją z dnia 16 czerwca 2000 r., nr [...], Kierownik do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, działając na podstawie art. 1 ust. 1 i art. 4 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich, przyznał K. P. uprawnienie do świadczenia pieniężnego od września 1944 r. do kwietnia 1945 r., na łączny okres ośmiu miesięcy.

Wnioskiem z dnia 28 sierpnia 2018 r. (data wpływu do organu 3 września 2018 r.), skarżąca zwróciła się do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o przyznanie świadczenia pieniężnego za okres pracy przymusowej od lutego 1944 r. do września 1945 r. Wniosła również o ustalenie prawa do podwyższonego dodatku do emerytury od dnia 1 marca 2000 r.

W wyniku rozpoznania wniosku, Szef Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, decyzją z dnia 5 września 2018 r., nr [...], na podstawie art. 155 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 12576, z późn. zm.), zwanej dalej K.p.a. oraz art. 2, art. 3 ust. 1, art. 4 ust.1, ust. 2 i ust. 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. z 2014 r. poz. 1001), zwanej dalej ustawą, uchylił decyzję własną z dnia 16 czerwca 2000 r., przyznającą skarżącej uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej w wymiarze ośmiu pełnych miesięcy i przyznał uprawnienie do świadczenia pieniężnego w wymiarze piętnastu pełnych miesięcy oraz odmówił przyznania uprawniania do świadczenia w pozostały wnioskowanym zakresie. W uzasadnieniu organ podał, że wniosek skarżącej zakwalifikował, jako żądanie rozpatrzenia sprawy w trybie art. 155 K.p.a. i przyznanie uprawnienia do świadczenia pieniężnego w wymiarze 10 miesięcy. Odwołując się do pojęcia represji, uregulowanego w art. 2 pkt 2 lit. a) ustawy, wyjaśnił, że w rozumieniu ustawy z dnia 31 maja 1996 r. represja oznacza deportację/wywiezienie do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy w granicach terytorium państwa polskiego sprzed 1 września 1939 r. lub z tego terytorium na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy, świadczenie przysługuje w wysokości 0,5 % przeciętnego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym termin ostatniej w 1995 r. waloryzacji emerytur i rent, za każdy pełny miesiąc trwania pracy, o której mowa w art. 2 nie więcej jednak niż 10% tego wynagrodzenia. W przedmiotowej sprawie wnioskodawczyni przedłożyła do wniosku zaświadczenie potwierdzające wykonywanie pracy przymusowej w gospodarstwie domowym E. B. w okresie od lutego 1944 r. do września 1945 r. W związku z powyższym, organ przyjął za udowodniony okres deportacji do pracy przymusowej od lutego 1944 r. do zakończenia II wojny światowej - 8 maja 1945 r. w wymiarze 15 miesięcy. Jednocześnie odmówił przyznania świadczenia za okres pozostawania na terytorium Niemiec po zakończeniu II wojny światowej. W tym zakresie wyjaśnił, że pozostawanie w miejscu wykonywania przymusowej pracy po zakończeniu wojny nie jest represją w rozumieniu przepisów ww. ustawy.