Wyrok WSA w Lublinie z dnia 2 kwietnia 2019 r., sygn. III SA/Lu 58/19

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jadwiga Pastusiak, Sędziowie WSA Jerzy Drwal (sprawozdawca), WSA Ewa Ibrom, Protokolant referent Marcin Ścibor, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 2 kwietnia 2019 r. sprawy ze skargi F. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w L. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz skarżącej kwotę [...] zł z tytułu zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

W firmie F. sp. z o.o. z siedzibą w [...] pracownicy Inspekcji Transportu Drogowego przeprowadzili kontrolę. Poczynione ustalenia zawarto w protokole z dnia [...] kwietnia 2014 r. Stwierdzone w czasie kontroli nieprawidłowości były podstawą do nałożenia - w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - administracyjnej kary pieniężnej w wysokości [...] zł. Decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] czerwca 2014 r. w tej sprawie została utrzymana w mocy decyzją Inspektor Transportu Drogowego z dnia [...] marca 2015 r., nr [...].

Wyrokiem z dnia 9 lutego 2016 r. sygn. akt III SA/Lu 718/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił skargę na powyższą decyzję Inspektor Transportu Drogowego.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wniesionej przez Spółkę, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 listopada 2018 r. sygn. II GSK 3615/16 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpatrzenia. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, poszczególne ustalenia kontroli strona jest uprawniona kwestionować nie tylko w ewentualnych zarzutach do protokołu, lecz także przez cały czas trwania postępowania administracyjnego w przedmiocie nałożenia kary, jak też na etapie postępowania przed sądem administracyjnym. Obowiązkiem Sądu I instancji było odniesienie się do każdego ze stwierdzonych naruszeń z osobna i wskazanie w uzasadnieniu wyroku, dlaczego stanowisko organów zasługuje na aprobatę, a stanowisko skarżącego na nią nie zasługuje. Pisemne uzasadnienie wyroku powinno być skonstruowane tak, aby skarżący - w przypadku oddalenia jego skargi, jak w rozpoznawanej sprawie - mógł poznać motywy takiego rozstrzygnięcia. Kwestie podnoszone w skardze były relewantne w przedmiotowej sprawie i odnosiły się do jej istoty; nie były to zagadnienia poboczne czy też drugorzędne. Sąd I instancji zaniechał wyjaśnienia motywów faktycznych rozstrzygnięcia, a to zarówno uniemożliwia dokonanie jego kontroli instancyjnej, jak i wpływa na sytuację wnoszącego skargę kasacyjną pozbawiając go możliwości prawnej polemiki z poglądem o zgodności zaskarżonego aktu z przepisami. Powyższe uchybienia - zdaniem NSA - świadczą o naruszeniu art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej P.p.s.a.).