Wyrok WSA w Lublinie z dnia 7 marca 2019 r., sygn. II SA/Lu 46/19

Samorząd terytorialny; Inne

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grażyna Pawlos-Janusz, Sędziowie Sędzia WSA Bogusław Wiśniewski, Asesor WSA Jerzy Parchomiuk (sprawozdawca), , Protokolant Sekretarz sądowy Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 7 marca 2019 r. sprawy ze skargi M. A. na uchwałę Sejmiku Województwa z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie podziału województwa l. na obwody łowieckie I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w zakresie obwodu łowieckiego nr [...] w części obejmującej nieruchomość składającą się z działek ewidencyjnych nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], nr [...] i nr [...], stanowiącą własność M. A., objętą księgą wieczystą nr [...], prowadzoną przez Sąd Rejonowy w Ł.; II. zasądza od Sejmiku Województwa na rzecz M. A. 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Pismem z [...] grudnia 2018 r. M. A. (dalej jako: skarżący) wniósł skargę na uchwałę Sejmiku Województwa nr [...] z dnia [...] marca 2015 r. w sprawie podziału Województwa L. na obwody łowieckie, żądając stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej obwodu łowieckiego nr [...].

W uzasadnieniu skarżący wskazał, że na terenie obwodu nr [...], w miejscowości W., gmina W. M., znajdują się działki o nr ewidencyjnych [...], które są jego własnością. Skarżący powołał się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 10 lipca 2014 r., którym stwierdzono niezgodność z Konstytucją art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. - Prawo łowieckie (aktualnie: Dz. U. z 2018 r., poz. 2033, ze zm.; dalej jako: Pr.łow.). Przepis ten stanowił podstawę prawną zaskarżonej uchwały. Wobec tego, zdaniem skarżącego kwestionowana uchwała została podjęta w sposób naruszający jego konstytucyjne prawa i wolności, bowiem nie zapewniono skarżącemu skutecznej możliwości sprzeciwienia się włączeniu posiadanej nieruchomości do obwodu łowieckiego, jak wymaga tego art. 64 ust. 1 i 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Pozostawienie uchwały w obrocie prawnym pomimo braku podstawy prawnej oznacza istotne i rażące naruszenie prawa, gdyż kwestionowana uchwała, wywołująca bezpośrednie skutki w sferze prawnej osób trzecich (w tym skarżącego jako właścicielki nieruchomości) nie może mieć charakteru samoistnego i zachowywać moc obowiązującą pomimo tego, że podstawa do jej wydania odpadła. Skarżący powołał się również na liczne orzeczenia sądów administracyjnych, w których stwierdzano nieważność podobnych uchwał z uwagi na wspomniany wyrok TK.