Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 lutego 2019 r., sygn. III SA/Wa 969/18

Podatek od spadków i darowizn

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca sędzia WSA Honorata Łopianowska, Sędziowie sędzia WSA Beata Sobocha, sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Protokolant referent Michał Strzałkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 lutego 2019 r. sprawy ze skargi M. F. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z dnia [...] stycznia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2018 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. ("Dyrektor", "Organ") utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] listopada 2017 r., odmawiającą stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego W. ("Naczelnik") z dnia [...] września 2012 r. ustalającej M. F. ("Skarżąca", "Podatniczka", "Strona") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn w kwocie 111 019 zł. Decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Decyzją z dnia [...] września 2012 r. Naczelnik ustalił Stronie wysokość zobowiązania podatkowego z tytułu nabycia spadku po A. C. Podstawę opodatkowania stanowiła wartość przypadającego na Podatniczkę udziału w masie spadkowej, tj. wartość 1/3 części nieruchomości położonej przy ul. [...]w W., która została ustalona z uwzględnieniem wyceny rzeczoznawcy majątkowego, E. W., na kwotę 939 510 zł. Przedmiotowa decyzja stała się ostateczna w dniu [...] września 2012 r.

Pismem z dnia 1 września 2017 r. Strona wniosła do Dyrektora o stwierdzenie nieważności wyżej wskazanej decyzji Naczelnika. Jako podstawę wskazała art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2017 r., poz. 201 ze zm., dalej też "Op") oraz art. 247 § 3 Op, tj. ze względu na jej wydanie z rażącym naruszeniem prawa. Jednocześnie, ze względu na zaistnienie przesłanek do odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, o których mowa w art. 247 § 2 Op (przedawnienie prawa do wydania decyzji ustalającej), wniosła o wskazanie, iż nie jest możliwe stwierdzenie nieważności decyzji, ale decyzja zawiera wady określone w art. 247 § 1 pkt 3 Op. W ocenie Strony Naczelnik w sposób rażący naruszył prawo, tj. art. 121 § 1 i § 2 Op, ponieważ nie zastosował w stosunku do Podatniczki procedury wynikającej z art. 241 § 1 w zw. z art. 240 § 1 pkt 5 Op, dotyczącej wznowienia postępowania w sprawie z uwagi na wyjście na jaw nowych okoliczności. Skoro bowiem Naczelnik w wyniku ponownie prowadzonych postępowań podatkowych w stosunku do pozostałych spadkobierców po A. C. wszedł w posiadanie nowej wyceny rzeczoznawcy, tj. wyceny T. S., oraz nowych informacji dotyczących stanu prawnego nieruchomości, które pozwoliły na stwierdzenie, że wartość rynkowa nieruchomości jest wartością niższą, niż przyjęta do opodatkowania w stosunku do Strony, to powinien z urzędu wznowić postępowanie i w efekcie zmienić pierwotną decyzję w sposób tożsamy z innymi dwoma decyzjami dotyczącymi tego samego przedmiotu opodatkowania. W ocenie Strony było to tym bardziej uzasadnione, iż w przypadku decyzji pierwotnej do opodatkowania Naczelnik przyjął wartość nieruchomości uznając ją za działkę budowlaną, nie zaś działkę rolną. Ponadto Strona nadmieniła, iż z uwagi na upływ terminu do wydania decyzji ustalającej, o której stanowi art. 68 § 2 pkt 2 Op, w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie § 2 w zw. z § 3 art. 247 Op, zgodnie z którym organ podatkowy winien odmówić stwierdzenia nieważności decyzji (z uwagi na przedawnienie prawa do wydania decyzji ustalającej), lecz w rozstrzygnięciu wskazać, że decyzja zawiera wady określone w § 1.