Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2018 r., sygn. I SA/Wr 905/18

Podatek od nieruchomości

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Semiczek, Sędziowie Sędzia WSA Kamila Paszowska-Wojnar (sprawozdawca), Sędzia WSA Aleksandra Sędkowska, Protokolant Specjalista Paulina Wódka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 29 listopada 2018 r. sprawy ze skargi A na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J.G. na rzecz A kwotę 214. zł (dwa tysiące dwieście czternaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami.

1. Decyzją z dnia [...] (nr [...]) Burmistrz N. (dalej jako: organ I instancji) określił A (poprzednio: B; dalej jako: spółka, strona, skarżący) zobowiązanie podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości za 2011 r. na kwotę 62.320,00 zł. Powyższa decyzja została wydana po ponownym rozpoznaniu sprawy, wskutek wydania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J.G. (dalej jako: organ odwoławczy) decyzji z dnia [...] ([...]), uchylającej poprzednią decyzję organu I instancji z dnia [...]. Jak wynika z akt sprawy, organ odwoławczy rozpoznawał sprawę strony w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. w wyniku wydania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyroku z dnia 29 listopada 2016 r. (sygn. akt I SA/Wr 578/16), w którym Sąd, uchylając poprzednią decyzję organu odwoławczego (tj. decyzję z dnia [...] nr [...]), wskazał na uchybienia dotyczące błędnej wykładni przepisów ustawy - Prawo budowlane oraz naruszenia przepisów postępowania w zakresie ustalenia stanu faktycznego. W treści decyzji z dnia [...] organ I instancji wskazał, że w dniu 17 stycznia 2011 r. spółka złożyła deklarację podatkową, dotyczącą podatku od nieruchomości za 2011 r. wskazując kwotę 62.320,00 zł jako podstawę opodatkowania. Następnie, w dniu 14 grudnia 2011 r. strona złożyła korektę deklaracji, zmieniając wysokość zobowiązania podatkowego na kwotę 53.079,00 zł. Spółka zmniejszyła podstawę opodatkowania budowli (infrastruktura gazownicza) o wartość urządzeń służących do redukcji i pomiaru gazu oraz do rozdzielania energii elektrycznej (transformatory, rozdzielnie, przekształtniki prądu), które niezależnie od ich lokalizacji (w kontenerach, w szafkach na ścianach budynków lub w budynkach stacji redukcyjno - pomiarowych) nie stanowią budowli w rozumieniu ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. 2010 r., Nr 95, poz. 613 ze zm.; dalej: u.p.o.l.) i w związku z tym nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości. Wobec powyższego, pismem z dnia 12 grudnia 2011 r. (złożonym w dniu 14 grudnia 2011 r.) spółka wniosła o stwierdzenie nadpłaty w tym podatku w kwocie 9.241,15 zł i zaliczenie jej na poczet zobowiązań podatkowych. W toku postępowania, z uwagi na wątpliwości co do oceny stanu faktycznego, w lipcu 2012 r. przeprowadzono dowód z opinii biegłego mgr inż. P.M. na okoliczność ustalenia charakteru budowli infrastruktury technicznej w postaci obiektów infrastruktury gazowniczej tj. fundamentów i obudów stacji i punktów redukcyjno - pomiarowych, redukcyjnych i pomiarowych oraz innych obiektów tej infrastruktury na terenie Gminy N. Następnie, po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, w październiku 2017 r. przeprowadzono dowód z opinii tego samego biegłego na okoliczność ustalenia, czy urządzenia służące do redukcji i pomiaru gazu umieszczone w kontenerach, które zostały posadowione na fundamentach, w szafkach na ścianach budynków, oraz w budynkach stacji redukcyjno-pomiarowych, stanowią wraz z siecią gazową całość techniczno-użytkową, czy odłączenie przedmiotowych urządzeń czyniłoby budowle bezużytecznymi i spowodowałoby niemożność ich funkcjonowania. W powyższej opinii biegły wyraził tezę, że sporne urządzenia wraz z siecią gazową stanowią całość techniczno-użytkową z wyłączeniem urządzeń i instalacji telemetrycznych, których odłączenie nie uniemożliwia funkcjonowania sieci gazowej i przesyłu gazu. Powołał się przy tym biegły na treść rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia 30 kwietnia 2001 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. Nr 97, poz. 1055 ze zm., dalej jako: rozporządzenie o warunkach technicznych) i zawarte tam definicje: sieci gazowej, gazociągu, przyłącza gazowego, stacji gazowej i punktu gazowego. Wskazał ponadto, że zapewnienie przez punkty/stacje redukcyjno-pomiarowe możliwości użytkowania sieci gazowej zgodnie z przeznaczeniem wynika z treści powyższego rozporządzenia. Odłączenie urządzeń powodowałoby zdaniem biegłego bezużyteczność danych odcinków gazociągu (uniemożliwienie prawidłowego przesyłu gazu do odbiorców i kontroli mediów na odcinku przyłączy), nie uniemożliwiałoby jednak użytkowania pozostałej części gazociągu. W ocenie organu, analiza zgromadzonych w postępowaniu opinii biegłych pozwala na stwierdzenie, że sporne w sprawie obiekty stanowią budowle, co przekłada się na obowiązek podatkowy strony. O charakterze w/w obiektów jako budowli przesądza stan techniczny, rodzaj urządzeń, ich przeznaczenie oraz zakres funkcjonalny i powiązanie z całością sieci.