Wyrok WSA w Lublinie z dnia 18 października 2018 r., sygn. II SA/Lu 385/18

Budowlane prawo

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Robert Hałabis (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Ewa Ibrom, Asesor sądowy Jerzy Parchomiuk, Protokolant Sekretarz sądowy Marzena Okoń, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 października 2018 r. sprawy ze skargi T. J. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego zamiennego i udzielenia pozwolenia na wznowienie robót budowlanych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] lutego 2018 r. (nr [...]) [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] lipca 2015 r. (nr [...]) i odmówił zatwierdzenia T. J. projektu budowlanego zamiennego budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacji sanitarnej, wewnętrznej linii zasilającej energii elektrycznej wlz oraz przebudową sieci kanalizacji sanitarnej, zlokalizowanego na działkach o nr ewid. [...], [...] i [...] położonych przy ul. [...] w [...] i odmówił udzielenia pozwolenia na wznowienie robót budowlanych przy budowie tego budynku mieszkalnego jednorodzinnego.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] decyzją z dnia [...] lipca 2015 r. (nr [...]) zatwierdził T. J. projekt budowlany zamienny budynku mieszkalnego jednorodzinnego w zabudowie bliźniaczej wraz z przyłączem wodociągowym, kanalizacji sanitarnej, wewnętrznej linii zasilającej energii elektrycznej oraz przebudową sieci kanalizacji sanitarnej zlokalizowanego na działkach o nr ewid. [...], [...] i [...] położonych przy ul. [...] w [...] i udzielił inwestorowi pozwolenia na wznowienie robót budowlanych przy budowie tego budynku.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] października 2015 r. (nr [...]) utrzymał w mocy powyższą decyzję organu I instancji.