Wyrok WSA w Opolu z dnia 26 lutego 2018 r., sygn. I SAB/Op 4/18
Podatek od towarów i usług
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech Sędzia WSA Grzegorz Gocki po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 26 lutego 2018 r. sprawy ze skargi Gminy Prudnik na bezczynność Naczelnika Urzędu Skarbowego w Prudniku w przedmiocie zwrotu podatku od towarów i usług za lipiec 2010 r. oddala skargę.
Uzasadnienie
Gmina Prudnik (dalej też jako: Skarżąca, Gmina, Strona, Podatnik) wniosła skargę na bezczynność Naczelnika Urzędu Skarbowego w Prudniku (dalej też: Naczelnik , Organ) w przedmiocie zwrotu podatku od towarów i usług za lipiec 2010 r.
Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:
W dniu 21 lutego 2014 r. Gmina złożyła wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług za lipiec 2010 r. w wysokości 2.812 zł oraz o zwrot nadwyżki podatku naliczonego nad należnym w kwocie 28.828 zł do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Prudniku.
Do wniosku dołączyła korektę deklaracji VAT-7, w której wykazała tę kwotę podatku do zwrotu na rachunek bankowy . Powołano się m.in. na wyrok wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 1 marca 2012 r. w sprawie C-280/10 Kopalnia Odkrywkowa Polski Trawertyn.
W związku z powyższym Naczelnik US w Prudniku wszczął w dniu 27 czerwca 2014 r. postępowanie podatkowe za lipiec 2010 r., które zostało zakończone wydaniem decyzji wymiarowej i decyzji w sprawie z wniosku o stwierdzenie nadpłaty w podatku od towarów i usług za lipiec 2010 r. przez Naczelnika US w Prudniku i Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu (obecnie: Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Opolu ) .
W wyniku wniesionych przez stronę skarg Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokami z dnia 13 listopada 2015 r. uchylił decyzje organów obu instancji dotyczące zarówno wymiaru podatku jak i stwierdzenia nadpłaty za lipiec 2010 r. (sprawy o sygn. akt I SA/Op 468/15 i I SA/Op 475/15). Powodem uchylenia decyzji było orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 29 września 2015 r. w sprawie C-276/14.