Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 listopada 2017 r., sygn. I SA/Po 822/17

Podatek od nieruchomości; Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska - Tylewicz (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Karol Pawlicki Asesor sądowy WSA Maria Grzymisławska - Cybulska Protokolant: ref. staż. Karolina Samolczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 listopada 2017 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o. o. w [...] (dawniej [...]Sp. z o. o. w [...]) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2011 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy i Miasta [...] z dnia [...] r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej kwotę [...],- zł ( słownie: [...] ) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Burmistrz [...] decyzją z dnia 13 maja 2013 r., nr [...] określił X. sp. z o.o. (dalej zwanej również spółką lub skarżącą) wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2011 r. na kwotę [...]zł.

W dniu 27 grudnia 2012 r. do Urzędu Gminy i Miasta w [...] wpłynęła złożona przez skarżącą korekta deklaracji na podatek od nieruchomości za 2011 r. W korekcie tej znacznie obniżono wartość budowli zadeklarowanych do opodatkowania. W uzasadnieniu korekty podano, że zmiana wysokości zadeklarowanego podatku wynika z wyłączenia z podstawy opodatkowania obiektów nie będących w ocenie skarżącej budowlami w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Organ I instancji wyjaśnił, że w sprawie nie były wymagane wiadomości specjalne z uwagi na co brak było konieczności powoływania biegłego. W sprawie nie ma bowiem sporu co do stanu faktycznego, sporna jest jedynie interpretacja przepisów prawa. Spór między podatnikiem a organem podatkowym, dotyczy wykładni pojęcia budowli dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Burmistrz [...] powołał się na zawartą w ustawie z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 95, poz. 613 ze zm. - dalej w skrócie: "u.p.o.l.") definicję budowli. Powołano się również na definicję obiektu budowlanego, budowli oraz obiektu liniowego z ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623 ze zm. - dalej w skrócie: "P.b."). Z definicji tych wynika, że gazociąg jest obiektem liniowym stanowiącym budowlę. Pojęcie gazociągu, na które składają się min. stacja redukcyjna, stacja pomiarowa, zostało zdefiniowane na potrzeby prawa budowlanego w rozporządzeniu Ministra Gospodarki z dnia 30 lipca 2001 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać sieci gazowe (Dz. U. nr 97, poz. 1055 - dalej w skrócie: "rozporządzenie MG"). Zastrzeżono przy tym, że rozporządzenie to nie jest przepisem prawa budowlanego, bowiem ustawa podatkowa nie odsyła do jego postanowień. Z uwagi na powyższe powołane rozporządzenie stosuje się jedynie pomocniczo. Gazociąg należy postrzegać jako funkcjonalną całość. Funkcją gazociągu jest przesyłanie i dystrybucja paliw gazowych, a poszczególne elementy gazociągu zaliczane przez stronę do dwóch grup, mogą spełniać swój cel tylko w zespoleniu. W ocenie organu I instancji nie ma podstaw do "rozbierania tego rodzaju obiektów na czynniki pierwsze" i opodatkowania podatkiem od nieruchomości tylko części budowlanych.