Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 21 września 2017 r., sygn. II SA/Bk 504/17

Administracyjne postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys, Sędziowie sędzia WSA Marek Leszczyński (spr.),, sędzia WSA Małgorzata Roleder, Protokolant starszy sekretarz sądowy Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 września 2017 r. sprawy ze skargi P. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] marca 2017 r., nr [...] w przedmiocie zatrzymania prawa jazdy oddala skargę

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w B. decyzją z dnia [...] marca 2017 r., nr [...], utrzymało w mocy decyzję Starosty B. z dnia [...] stycznia 2017 r., nr [...], odmawiającej uchylenia ostatecznej decyzji Starosty B. z dnia [...] maja 2016 r., znak: [...], w sprawie zatrzymania prawa jazdy na okres 6 miesięcy.

Decyzja SKO w B. wydana została przy następujących ustaleniach stanu faktycznego i ocenie prawnej sprawy.

Starosta B. decyzją z dnia [...] maja 2016 r., nr [...], orzekł o zatrzymaniu P. P. na okres sześciu miesięcy prawa jazdy kategorii B, nr [...], nr druku [...], wydanego przez ten organ dnia [...] października 2012 r. Decyzja ta stała się ostateczna.

Pismem z dnia [...] listopada 2016 r. P. P. wniósł o wznowienie postępowania zakończonego powyższą decyzją, wskazując jako podstawę wznowieniową fakt wydania przez Trybunał Konstytucyjny w dniu 11 października 2016 r. wyroku w sprawie K 24/15, w którym, w jego ocenie, stwierdzono niezgodność z Konstytucją art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami.

Starosta B. postanowieniem z dnia [...] grudnia 2016 r., nr [...], wznowił postępowanie, zaś po rozpoznaniu sprawy, decyzją z dnia [...] stycznia 2017 r., nr [...], na podstawie art. 151 § 1 pkt 1 k.p.a. i art. 145a § 1 k.p.a., odmówił uchylenia ostatecznej decyzji z dnia [...] maja 2016 r., nr [...].

W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia organ wyjaśnił, że TK uznał regulację art. 102 ust. 1 pkt 4 i ust. 1c ustawy o kierujących pojazdami w związku z art. 135 ust. 1 pkt 1a lit. a Prawa o ruchu drogowym: (-) w zakresie, w jakim przewiduje stosowanie wobec tej samej osoby, za ten sam czyn, sankcji administracyjnej w postaci zatrzymania prawa jazdy i odpowiedzialności prawnokarnej za wykroczenie, za zgodną z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 4 ust. 1 Protokołu nr 7 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonego 22 listopada 1984 r. w Strasburgu (Dz.U.2003.42.364) i art. 14 ust. 7 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych, otwartego do podpisu w Nowym Jorku 19 grudnia 1966 r. (Dz.U.1977.38.167), (-) w zakresie, w jakim nie przewiduje sytuacji usprawiedliwiających - ze względu na stan wyższej konieczności - kierowanie pojazdem z przekroczeniem dopuszczalnej prędkości o więcej niż 50 km/h na obszarze zabudowanym, za niezgodną z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji. W ocenie organu powyższe wskazuje na to, że niezgodność z Konstytucją została stwierdzona jedynie w zakresie odnoszącym się do szczególnych sytuacji, usprawiedliwionych stanem wyższej konieczności, co oznacza, że w sytuacjach nieobjętych tym zakresem oceniane przepisy nadal korzystają z domniemania konstytucyjności i powinny być stosowane. Natomiast w sprawie o zatrzymanie prawa jazdy strona nie podnosiła żadnych okoliczności, które mogłyby świadczyć o wystąpieniu stanu wyższej konieczności, o jakim mowa w wyroku TK.