Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 12 czerwca 2017 r., sygn. III SA/Gl 370/17

Podatek akcyzowy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz (spr.), Sędzia NSA Krzysztof Wujek, Protokolant Damian Szczurowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi "A" S. A. w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego (umorzenia postępowania w sprawie) oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 stycznia 2017r., sygn. akt I GSK 731/16 uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 27 listopada 2015 r., sygn. akt III SA/GI 177/15, oddalający skargę "A" S.A., obecnie "B" Sp. z o.o. w K. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z [...] r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie podatku akcyzowego oraz umorzenia postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny przedstawiając stan faktyczny sprawy stwierdził, że skarżąca złożyła wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty. Mając na względzie wyrok NSA z dnia 22 lutego 2007 r. o sygn. akt II FSK 345/06 Naczelnik Urzędu Celnego w K. (dalej: organ I instancji) wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym od energii elektrycznej za sierpień 2006 r. i następnie decyzją z dnia [...] r. nr [...] określił skarżącej kwotę zobowiązana podatkowego w podatku akcyzowym za ten miesiąc w wysokości [...] zł.

Wydaną w wyniku odwołania skarżącej decyzją z [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w K. (dalej: Dyrektor IC) uchylił decyzję organu I instancji i umorzył postępowanie w sprawie.

W uzasadnieniu stwierdził, że zastosowanie w sprawie znajduje ustawa z 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 29, poz. 257 ze zm.; dalej: u.p.a.), a stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 18 i 19 tej ustawy skarżąca była zobligowana do uiszczenia akcyzy, co uczyniła. Następnie wystąpiła o zwrot nadpłaty, składając korektę pierwotnie złożonej deklaracji. Wobec tego, w myśl art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę w drodze czynności materialno-technicznej bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę. Jeżeli natomiast skorygowana deklaracja budzi zastrzeżenia organu podatkowego, wydaje on decyzję, w której stwierdza nadpłatę w wysokości wynikającej z wyliczeń organu podatkowego. Dyrektor IC stwierdził, że uprawnienia wynikające z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, stanowiącego, że jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego - nie mogły mieć zastosowania w sprawie. Negacja korekty deklaracji dokonana przez organy podatkowe oznacza, że prawidłowa jest wysokość zobowiązania wskazana w pierwotnej deklaracji. Nie zachodzi zatem przesłanka odmienności zobowiązania podatkowego w stosunku do złożonej deklaracji, a więc brak jest podstaw do wydania decyzji wymiarowej. Korekta załączona do wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej) nie powoduje automatycznego skutku materialnopodatkowego, o którym mowa w art. 21 § 2 tej ustawy. Załączenie korekty należy więc traktować, jako wypełnienie warunku formalnego, a nie skuteczne skorygowanie wysokości zobowiązania.