Wyrok NSA z dnia 20 stycznia 2017 r., sygn. I GSK 731/16

Obowiązkiem sądu administracyjnego pierwszej instancji jest natomiast zbadanie, czy organ ten dokonując ustaleń stanu faktycznego nie naruszył przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz zajęcie stanowiska jaki stan faktyczny został przez sąd przyjęty.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska Sędzia NSA Lidia Ciechomska-Florek (spr.) Sędzia del. WSA Sylwester Miziołek Protokolant starszy asystent sędziego Karolina Mamcarz po rozpoznaniu w dniu 20 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej A. Spółki z o.o. w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 27 listopada 2015 r., sygn. akt III SA/Gl 177/15 w sprawie ze skargi A. S.A. w T. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] stycznia 2012 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji w sprawie podatku akcyzowego oraz umorzenia postępowania 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Gliwicach; 2. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w K. na rzecz A. Spółki z o.o. w K. 530 (pięćset trzydzieści) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 27 listopada 2015 r. sygn. akt III SA/Gl 177/15, po rozpoznaniu sprawy ze skargi A. sp. z o.o. w Katowicach (skarżąca), na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Katowicach z dnia 19 stycznia 2012 r. o nr [...] w przedmiocie podatku akcyzowego oraz umorzenia postępowania oddalił skargę.

Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że skarżąca złożyła wniosek o stwierdzenie i zwrot nadpłaty. Mając na względzie wyrok NSA z dnia 22 lutego 2007 r. o sygn. akt II FSK 345/06 Naczelnik Urzędu Celnego w Katowicach (dalej: organ I instancji) wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym od energii elektrycznej za miesiąc sierpień 2006 r. i następnie decyzją z dnia 30 września 2011 r. nr [...] określił skarżącej kwotę zobowiązana podatkowego w podatku akcyzowym za ten miesiąc w wysokości 483.344 zł. Wydaną w wyniku odwołania skarżącej decyzją z dnia 19 stycznia 2012 r. nr [...] Dyrektor Izby Celnej w Katowicach (dalej: Dyrektor IC) uchylił decyzję organu I instancji i umorzył postępowanie w sprawie. W uzasadnieniu stwierdził, że zastosowanie w sprawie znajduje ustawa z 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz.U. nr 29, poz. 257 ze zm.; dalej: u.p.a.), a stosownie do art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 18 i 19 tej ustawy skarżąca była zobligowana do uiszczenia akcyzy, co uczyniła. Następnie wystąpiła o zwrot nadpłaty, składając korektę pierwotnie złożonej deklaracji. Wobec tego, w myśl art. 75 § 4 Ordynacji podatkowej, jeżeli prawidłowość skorygowanego zeznania (deklaracji) nie budzi wątpliwości, organ podatkowy zwraca nadpłatę w drodze czynności materialno-technicznej bez wydania decyzji stwierdzającej nadpłatę. Jeżeli natomiast skorygowana deklaracja budzi zastrzeżenia organu podatkowego, wydaje on decyzję, w której stwierdza nadpłatę w wysokości wynikającej z wyliczeń organu podatkowego. Dyrektor IC stwierdził, że uprawnienia wynikające z art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej, stanowiącego, że jeżeli w postępowaniu podatkowym organ podatkowy stwierdzi, że podatnik, mimo ciążącego na nim obowiązku, nie zapłacił w całości lub w części podatku, nie złożył deklaracji albo że wysokość zobowiązania podatkowego jest inna niż wykazana w deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego - nie mogły mieć zastosowania w sprawie. Negacja korekty deklaracji dokonana przez organy podatkowe oznacza, że prawidłowa jest wysokość zobowiązania wskazana w pierwotnej deklaracji. Nie zachodzi zatem przesłanka odmienności zobowiązania podatkowego w stosunku do złożonej deklaracji, a więc brak jest podstaw do wydania decyzji wymiarowej. Korekta załączona do wniosku o stwierdzenie nadpłaty (art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej) nie powoduje automatycznego skutku materialnopodatkowego, o którym mowa w art. 21 § 2 tej ustawy. Załączenie korekty należy więc traktować, jako wypełnienie warunku formalnego, a nie skuteczne skorygowanie wysokości zobowiązania.