Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 11 maja 2017 r., sygn. I SA/Rz 76/17

Podatkowe postępowanie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz / spr./ Sędziowie WSA Jarosław Szaro WSA Kazimierz Włoch Protokolant ref. staż. Joanna Kulasa po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2017 r. spraw ze skarg R. P. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2016 r. - nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za 2012 rok, - nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za 2013 rok, - nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za 2014 rok, - nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za 2015 rok, - nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za 2016 rok 1) oddala skargi, 2) przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wynagrodzenie adwokatowi E. L. - Kancelaria Adwokacka w kwocie 1.476 (tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć) złotych, w tym podatek od towarów i usług w kwocie 276 (dwieście siedemdziesiąt sześć) złotych, za pomoc prawną udzieloną z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżonymi decyzjami z dnia [...] listopada 2016r. nr [...], [...], [...], [...], [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołań R. P. (dalej: podatnik/skarżący) od decyzji Burmistrza Miasta i Gminy S. z dnia 28 października 2016r., nr [...], [...], [...], [...], [...] w sprawie odmowy umorzenia zaległości podatkowych w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za lata: 2012, 2013, 2014, 2015, oraz I, II, III raty za 2016, utrzymało w mocy decyzje organu I instancji.

Z uzasadnień zaskarżonych decyzji oraz akt sprawy wynika, że skarżący zwracał się do organu podatkowego z kolejnymi wnioskami o umorzenie zaległości podatkowych w łącznym zobowiązaniu pieniężnym za poszczególne lata podatkowe, stwierdzając że z uwagi na trudną sytuację materialną oraz zdrowotną, poniesienie kosztu nałożonych na niego podatków zagraża jego egzystencji. W treści kolejno składanych wniosków powoływał się na bardzo poważny stan zdrowia, wynikający z poniesionych w przeszłości obrażeń ciała, skutkujących trwałym uszczerbkiem na zdrowiu (skarżący przebył operację resekcji jelita i jest od 18 lat żywiony pozajelitowo w warunkach domowych), z powodu którego jest obecnie niezdolny do jakiejkolwiek pracy oraz samodzielnej egzystencji, a także wymaga stałego monitorowania stanu zdrowia i okresowych hospitalizacji w klinice żywienia pozajelitowego, pod opieką której się znajduje. Na tę okoliczność przedłożył szereg zaświadczeń i wypisów ze szpitala oraz orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 31 października 2002r. Skarżący argumentował, że uzyskiwany przez niego dochód z renty oraz dodatku pielęgnacyjnego w kwotach odpowiednio 930 zł. i 200 zł. pozwala na zaspokojenie jedynie podstawowych potrzeb bytowych, podczas gdy jego osobiste potrzeby, wynikające ze szczególnie ciężkiego stanu zdrowia, przewyższają wielokrotnie uzyskiwane dochody.