Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 maja 2017 r., sygn. IV SA/Gl 951/16

Służba więzienna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Siudyka, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Miliczek-Ciszewska, Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.), Protokolant Katarzyna Lisiecka-Mitula, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2017 r. sprawy ze skargi A. L. na decyzję Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby w Służbie Więziennej 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Dyrektora Zakładu Karnego w C. z dnia [...] r. nr [...]; 2) zasądza od Dyrektora Okręgowego Służby Więziennej w K. na rzecz strony skarżącej kwotę 497 zł (słownie: czterysta dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Zakładu Karnego w C. z dnia [...] r. w przedmiocie zwolnienia A.Ł. ze służby w służbie więziennej z powodu nieobecności w służbie spowodowanej chorobą, trwającej nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący przebywał na zwolnieniu lekarskim od 21.05.2015 r. Choroba i zwolnienie lekarskie trwało do chwili zwolnienia ze służby i nie zostało przerwane. W dniu [...] r. dyrektor Zakładu Karnego w C. wydał decyzję zwalniającą wymienionego ze służby. W dniu 16.06.2016 r. wpłynęło do zakładu karnego orzeczenie Rejonowej Komisji Lekarskiej [...] z dnia [...] r. stwierdzające całkowitą niezdolność skarżącego do służby. Termin do wniesienia odwołania, przysługujący również dyrektorowi zakładu karnego, wynosił 14 dni od daty doręczenia. Następnie organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej, funkcjonariusza można zwolnić ze służby w przypadku nieobecności w służbie spowodowanej chorobą, trwającej nieprzerwanie przez okres 12 miesięcy. Organ podniósł, że konstrukcja tego przepisu opiera się na uznaniu administracyjnym, a zatem organ podejmujący rozstrzygnięcie powinien rozważyć wszelkie okoliczności sprawy przemawiające za i przeciw rozstrzygnięciu, biorąc pod uwagę słuszny interes strony oraz interes społeczny (służby). Organ odwoławczy wskazał, że Dyrektor zakładu karnego w uzasadnieniu decyzji zwrócił uwagę na fakt pozostawania funkcjonariusza na nieprzerwanym zwolnieniu lekarskim od dnia 21.05.2015 r. Podkreślił, że zagwarantowany ustawą okres ochrony funkcjonariusza przed zwolnieniem ze służby skończył się w dniu 21.05.2016 r. Dodał, że pomimo odpowiednio wyprzedzonego kierowania na komisję lekarską, skarżący do upływu okresu ochronnego nie uzyskał prawomocnego orzeczenia lekarskiego o całkowitej niezdolności do służby, które skutkowałoby wygaśnięciem stosunku służbowego. Podniósł, że orzeczenia takiego nie uzyskał również do chwili wydania decyzji organu I instancji i pozostawał na zwolnieniu lekarskim nadal pobierając uposażenia o ponad 3 tygodnie dłużej niż gwarantowany okres ochronny. Organ odwoławczy wskazał, że świadczy to o dobrej woli dyrektora zakładu, przejawiającej się właśnie w uznaniu słusznego interesu strony tj. uznaniu prawa do uzyskania prawomocnego orzeczenia komisji lekarskiej i zwolnienia w tym trybie lub też powrotu do służby. Podkreślił, że ustanie stosunku służbowego w drodze jego wygaśnięcia z powodu prawomocnego orzeczenia komisji lekarskiej o całkowitej niezdolności do służby jest korzystniejsze dla funkcjonariusza niż zwolnienie z powodu 12 - miesięcznego okresu zaprzestania służby spowodowanego chorobą, gdyż w pierwszym przypadku nabywa się prawo do wypłacanego przez okres roku po zwolnieniu ze służby świadczenia rocznego w wysokości miesięcznego uposażenia, do czego nie nabywa się prawa w drugim przypadku. Organ odwoławczy podniósł, że stan "oczekiwania" na uzyskanie orzeczenia komisji lekarskiej, nie mógł utrzymywać się bezterminowo. Wskazał, że po 12-miesięcznym okresie zwolnienia lekarskiego, funkcjonariusz nadal otrzymuje uposażenie nie pełniąc służby, co odbywa się ze szkodą dla majątku Skarbu Państwa. Ponadto tak długa nieobecność, wpływa dezorganizująco na przebieg i organizację służby, powoduje narastające problemy w prawidłowym ustalaniu rozkładu czasu służby, udzielaniu należnych funkcjonariuszom dni wolnych, urlopów , powoduje wzrost liczby nadgodzin wynoszącej 9.919,5, co daje w przeliczeniu na jednego funkcjonariusza działu ochrony 127 godzin. Organ odwoławczy podkreślił, że interes służby przeważył i wydano decyzję o zwolnieniu skarżącego ze służby w trybie art. 96 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej. Ponadto organ podniósł, że nie podzielił poglądu o naruszeniu art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o Służbie Więziennej poprzez jego niezastosowanie. Wskazał, że zgodnie z tym przepisem, stosunek służbowy funkcjonariusza wygasa w przypadku ostatecznego orzeczenia przez komisję lekarską całkowitej niezdolności do służby. Podniósł, że do dnia wydania decyzji o zwolnieniu, skarżący nie dostarczył, ani organ nie otrzymał, orzeczenia lekarskiego posiadającego cechę ostateczności czy prawomocności, a powołane przez stronę orzeczenie z 9.06.2016 r., nie było prawomocne do dnia wydania decyzji.