Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 22 marca 2017 r., sygn. I SA/Po 1219/16

Podatkowe postępowanie; Podatek od towarów i usług

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Rennert Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Bejgerowska Sędzia WSA Waldemar Inerowicz (spr.) Protokolant sekr. sąd. Marta Ziewińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2017 r. sprawy ze skargi [...] na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z dnia [...] roku nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za II, III, IV kwartał 2010 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Urzędu Skarbowego [...] decyzją z dnia [...] r., nr [...], określił L. P. (dalej jako: podatnik, strona lub skarżący) zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za II kwartał 2010 r. w kwocie [...]zł, III kwartał 2010 r. w kwocie [...]zł i IV kwartał 2010 r. w kwocie [...]zł.

W motywach rozstrzygnięcia wskazano, że L. P. w 2010 r. prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych oraz usług związanych z pracą koparki. W deklaracjach VAT-7K za II, III i IV kwartał 2010 r. wykazał wyłącznie świadczenie usług. W toku kontroli podatkowej ustalono, że podatnik nie wykazał w deklaracji VAT-7K sprzedaży zwolnionej od podatku, pojazdu marki [...] oraz [...], stanowiących środki trwałe firmy, na łączną wartość [...] zł. Ponadto stwierdzono, że w ww. okresach podatnik odliczył podatek naliczony wynikający z faktur zakupu oleju napędowego wystawionych przez K. Sp. z o.o. (na łączną kwotę netto [...] zł i podatek VAT [...] zł), które nie odzwierciedlały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. W oparciu o zgromadzony materiał dowodowy organ I instancji ustalił, że spółka K. nie mogła dokonać na rzecz podatnika dostawy paliwa, gdyż jej rzekomi dostawcy tego towaru - L. Sp. z o.o. oraz Q. B. H. - nie posiadali koncesji na obrót paliwami ciekłymi i nie sprzedawali paliwa, a zatem spółka ta nie dysponowała paliwem, które mogłaby sprzedać podatnikowi. Zdaniem organu, faktury sprzedaży oleju napędowego wystawione przez K. tylko formalnie odpowiadały wymogom prawa, natomiast dane w nich zawarte nie potwierdzały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych. Wobec tego uznano, że faktury te nie uprawniały podatnika do odliczenia wykazanego w nich podatku naliczonego. Zaznaczono przy tym, że strona, poza zakwestionowanymi fakturami, nie przedłożyła żadnych innych dokumentów, które potwierdzałyby rzeczywisty przebieg zdarzeń gospodarczych pomiędzy nią a spółką K.. Postanowieniami z dnia [...] r. i [...] r. organ I instancji odmówił przeprowadzenia wnioskowanych przez podatnika dowodów stwierdzając, że nie kwestionuje nabycia przez niego paliwa oraz posiadania środków pieniężnych na zakup paliwa, a także, że okoliczności dotyczące transakcji ze spółką K. zostały potwierdzone wystarczająco dowodami znajdującymi się w aktach sprawy.