Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 16 lutego 2017 r., sygn. I SA/Go 32/17

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jacek Niedzielski Sędziowie Sędzia WSA Krystyna Skowrońska-Pastuszko (spr.) Sędzia WSA Dariusz Skupień Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lutego 2017 r. sprawy ze skargi J.T. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w podatku od nieruchomości za 2012 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarżący J.T., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wniósł skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] października 2016r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza z dnia [...] lipca 2015r. nr [...] w sprawie ustalenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2012 r. Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych. Pismem z dnia [...] grudnia 2015 r., powołując się na przepisy art. 247 § 1 pkt 3, art. 248 § 1 oraz art. 252 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.) - zwanej dalej Ordynacja podatkowa, skarżący złożył do Samorządowego Kolegium Odwoławczego (zwanego również SKO lub Kolegium) wniosek o stwierdzenie nieważności ww. decyzji Burmistrza w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2012r. W swoim piśmie domagał się także wstrzymania wykonania ww. decyzji, z uwagi na istniejące prawdopodobieństwo, że dotknięta jest ona wadą wymienioną w art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej. Zarzucił objętej wnioskiem decyzji rażące naruszenie prawa, tj.: - prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.a) w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.e) ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.) - zwanej dalej u.p.o.l. i ustalenie przez organ podatkowy, że opodatkowanie budynku pałacu powinno zostać dokonane w oparciu o stawkę dla tzw. budynków pozostałych, a nie stawkę dla budynków mieszkalnych; - prawa procesowego przez naruszenie przepisów art. 122, art. 187 § 1 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej przez zaniechanie zebrania materiału dowodowego w sprawie oraz wydanie rozstrzygnięcia z pominięciem informacji dostarczonych przez podatnika. W uzasadnieniu skarżący przedstawił stan faktyczny związany z ustaleniem mu zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości od będącej jego własnością a nabytej [...] sierpnia 2006r. nieruchomości zabudowanej położonej w [...] (działka nr [...] o łącznej powierzchni 4.6850 ha wraz z zespołem pałacowo-parkowym, składającym się z budynku biurowo-mieszkalnego w stylu pałacowym, budynku mieszkalnego - oficyny, budynku garażowo-gospodarczego, budynku chlewni oraz 2 budynków gospodarczych) - wpisanych do rejestru zabytków. Uzasadniając zarzut rażącego naruszenia prawa skarżący wskazał m.in., że w przepisach prawa brak legalnej definicji tego pojęcia, jest to termin należący do kategorii pojęć nieostrych a rażące naruszenie prawa może dotyczyć zarówno przepisów prawa materialnego, jak i procesowego. Wspierając swoje stanowisko przykładami orzeczeń sądów administracyjnych w konkluzji stwierdził, że naruszenia prawa można kwalifikować jako rażące wówczas, gdy czynność postępowania organu podatkowego lub istota załatwienia sprawy są w swej treści zaprzeczeniem treści obowiązującej regulacji prawnej lub gdy działanie organu podatkowego w toku postępowania bądź rozstrzygnięcie sprawy w decyzji w ogóle nie odpowiada nakazom wynikającym z obowiązującego prawa lub też łamie zakazy w nim ustanowione. Zarzucając rażące naruszenie prawa w zakresie opodatkowania budynku biurowo-mieszkalnego stawką dla tzw. budynków pozostałych skarżący podniósł, że zdaniem Burmistrza, mimo że sporny budynek jest faktycznie wykorzystywany na cele mieszkalne, nie jest możliwe zastosowanie stawki określonej przepisem art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.a) u.p.o.l., bowiem budynek ten (pałac) został sklasyfikowany w ewidencji gruntów i budynków jako budynek inny niemieszkalny. Według skarżącego jedyną cechą budynku, uzasadniającą zakwalifikowanie go do kategorii budynków mieszkalnych, jest posiadanie budynku w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. Zaznaczył, że NSA wielokrotnie wskazywał, że zaliczenie budynku do określonej kategorii zależy od oceny, czy budynki służą lub służyły celom mieszkalnym. Zauważył także, że w niniejszej sprawie należy odwołać się do potocznego znaczenia pojęcia "budynek mieszkalny", zgodnie z którym jest to budynek służący lub nadający się do mieszkania. Zwrócił następnie uwagę, że przedmiotowy budynek pałacu był i jest wykorzystywany na cele mieszkaniowe. Organ podatkowy w decyzji podatkowej, której dotyczy wniosek o stwierdzenie nieważności, sam wskazał także, że na cele mieszkaniowe był wykorzystywany pałac o powierzchni użytkowej 3.450 m². Nawiązując do poprzednio pełnionej funkcji, tj. siedziby Państwowego Domu Dziecka oraz wskazując przepisy rozporządzenia w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, z których wynika, że budynek zamieszkania zbiorowego to budynek stałego pobytu ludzi, skarżący podniósł, że przedmiotowy budynek pałacu ewidentnie od wielu lat spełniał podstawowe potrzeby mieszkaniowe i był wykorzystywany na cele mieszkaniowe długo przed jego nabyciem przez skarżącego. Podkreślał również, że budynek mieszkalny nie traci swojego charakteru tylko dlatego, że nie jest przez pewien czas zamieszkiwany. Wskazał jeszcze, że w orzeczeniach sądów administracyjnych wielokrotnie rozstrzygano, że zaliczenie budynku do określonej kategorii zależy od oceny, czy budynki lub ich części służą lub służyły celom mieszkalnym. Według skarżącego, przyjęcie przez organ podatkowy, że przedmiotowy budynek przez sam fakt jego nieużytkowania należy do kategorii "budynki pozostałe" nie da się pogodzić z zasadami właściwej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, stanowiącego podstawę ustalenia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia w sprawie. W konkluzji powyższych wywodów skarżący stwierdził, że jedyną dopuszczalna stawką w przypadku budynku pałacu jest stawka dla budynków mieszkalnych. W konsekwencji, w jego ocenie, nie budzi wątpliwości, że decyzja organu podatkowego rażąco narusza prawo i nie może pozostać w obrocie prawnym, jako ewidentnie sprzeczna z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.a) u.p.o.l. W argumentacji dotyczącej znaczenia zapisów w ewidencji gruntów, skarżący na wstępie zarzucił, że organ podatkowy, "mimo tak oczywistej, jedynej dopuszczalnej interpretacji terminu >budynek mieszkalny<", przyjął odmienne stanowisko, opierając się wyłącznie na zapisach ewidencji gruntów i budynków, z pominięciem informacji, że budynek jest obecnie zamieszkiwany przez podatnika". Przy tej okazji podkreślił również, że przepis art. 21 ust. 1 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne ma zastosowanie wówczas, gdy ewidencją gruntów i budynków mogą zostać sklasyfikowane określone kategorie wymienione w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych. Wskazał przy tym, że przepis art. 1a ust.3 tej ustawy w ogóle nie odnosi się do budynków mieszkalnych, czy gruntów pod takim budynkami a wskazuje wyraźnie, w jakich przypadkach ewidencja gruntów ma bezpośrednie przełożenie na u.p.o.l. W związku z tym oznaczenie spornego budynku (pałacu) w ewidencji gruntów i budynków jako "budynek inny niemieszkalny" nie może mieć wpływu na możliwość jego opodatkowania na podstawie przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit.a) u.p.o.l.