Wyrok WSA w Warszawie z dnia 1 grudnia 2016 r., sygn. II SA/Wa 707/16

Straż graniczna

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Kania, Sędziowie WSA Sławomir Antoniuk (spr.), Adam Lipiński, Protokolant starszy sekretarz sądowy Aneta Duszyńska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 grudnia 2016 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Komendanta Głównego Straży Granicznej z dnia [...] marca 2016 r. nr [...] w przedmiocie przyznania nagrody rocznej oddala skargę

Uzasadnienie

Komendant Główny Straży Granicznej (dalej jako Komendant Główny SG) decyzją z dnia [...] marca 2016 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 127 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. utrzymał w mocy własny rozkaz personalny z dnia [...] stycznia 2016 r. nr [...] przyznający mjr J.K. nagrodę roczną.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Komendant Główny SG podniósł, iż rozkazem personalnym z dnia [...] stycznia 2016 r. przyznano mjr SG J.K. nagrodę roczną za służbę pełnioną od dnia [...] stycznia 2015 r. do dnia [...] grudnia 2015 r. w wysokości 1/12 uposażenia otrzymanego w 2015 roku.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy mjr [...] J.K. zarzucił, mając na uwadze treść § 6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 14 czerwca 2002 r. w sprawie właściwości organów i jednostek organizacyjnych Straży Granicznej w sprawach wynikających ze stosunku służbowego funkcjonariuszy Straży Granicznej oraz trybu postępowania w tych sprawach (Dz. U. z 2002 r. Nr 91, poz. 814 ze zm. - dalej jako rozporządzenie z dnia 14 czerwca 2002 r.), iż zaskarżony rozkaz jest niepełny w swojej konstrukcji oraz nie wskazuje wysokości kwotowej przyznanej za 2015 r. nagrody rocznej. Ponadto, niezrozumiałym jest podpisywanie rozkazów przez Komendanta Głównego SG w sytuacji, gdy takie uprawnienie posiada kierownik komórki organizacyjnej KGSG. Zgodnie bowiem z podziałem właściwości, wynikającym z regulaminu organizacyjnego Biura Finansów KGSG, dyrektor Biura Finansów KGSG dysponuje dostatecznym materiałem, aby ustawowe prawo do nagrody zrealizować funkcjonariuszom w drodze czynności materialno-technicznej bez wydawania rozkazu personalnego w każdym roku i w przewidzianym ustawą terminie. Ponadto odwołujący się podniósł, iż organ załatwiając sprawę kierował się reżimem z § 4 ust. 2 pkt 12 powołanego rozporządzenia, sankcjonującym formę ustalania prawa do nagrody rocznej. Powinien jednak był rozważyć, czy z formy decyzyjnej nie zrezygnować na rzecz udzielenia informacji o sposobie załatwienia sprawy, tym bardziej, że nagroda nie jest składnikiem uposażenia a dodatkową należnością.