Wyrok WSA w Krakowie z dnia 27 października 2016 r., sygn. III SAB/Kr 78/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Dąbek (spr.) Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Maria Zawadzka Protokolant sekretarz sądowy Renata Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 października 2016 r. przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej [....] M. S. sprawy ze skargi E. S. na przewlekłość Burmistrza Gminy i Miasta M. w przedmiocie wymeldowania I. umarza postępowanie w zakresie zobowiązania Burmistrza Gminy i Miasta M. do rozpoznania wniosku skarżącej z dnia [ ] 2014r. o wymeldowanie, II. stwierdza, że Burmistrz Gminy i Miasta M. dopuścił się przewlekłości postępowania, III. stwierdza, że przewlekłość nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, IV. oddala wniosek o wymierzenie organowi grzywny, V. zasądza od Burmistrza Gminy i Miasta M. na rzecz skarżącej kwotę 100 ( sto ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

wyroku WSA w Krakowie z dnia 27 października 2016r.

W dniu 21 maja 2014r. do Urzędu Gminy i Miasta w M wpłynął wniosek E. S. o wymeldowanie C. G. z pobytu stałego z posesji przy ul. S w M.

Decyzją z dnia 16 października 2014r. nr [...] Burmistrz Gminy i Miasta M odmówił wymeldowania z pobytu stałego C. G. z lokalu na ul. S., M.

Decyzją z dnia 26 listopada 2014r. nr [...] Wojewoda utrzymał w mocy powyższą decyzję Burmistrza Gminy i Miasta M z dnia 16 października 2014r. nr [...].

Po rozpoznaniu skargi W. S., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2015r., sygn. akt III SA/Kr 51/15 uchylił decyzję Wojewody z dnia 26 listopada 2014r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Gminy i Miasta M z dnia 16 października 2014r. nr [...]. Sąd zarzucił, że organy obydwu instancji nie wyjaśniły, a zwłaszcza nie wynika to z akt sprawy, czy skarżąca podjęła jakiekolwiek środki prawem przewidziane do przezwyciężenia przeszkód w swobodnym korzystaniu z lokalu i powrotu do mieszkania, w tym czy wystąpiła z pozwem o ochronę posiadania w sytuacji, gdy twierdzi, że pozostawiła w przedmiotowym lokalu wszystkie swoje rzeczy osobiste, meble i samochody. Samo bowiem wyrażenie woli dalszego zamieszkiwania w opuszczonym lokalu, bez jednoczesnego zobiektywizowania tej woli i przejawienia jej przez wykorzystanie instytucji prawnych umożliwiających dopuszczenie do współposiadania lokalu, nie jest okolicznością wystarczającą do uznania, że nie doszło do dobrowolnego opuszczenia lokalu. Sąd stwierdził zatem, że organy obydwu instancji naruszyły art. 7, art. 77, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Organy nie podjęły bowiem czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, w tym nie rozpatrzyły całego materiału dowodowego znajdującego się w aktach sprawy i nie dokonały jego oceny. Sąd nakazał by w toku ponownie prowadzonego postępowania organy odniosły się szczegółowo do wszystkich zarzutów podniesionych w toku postępowania przez skarżącego, a także oceniły w tym kontekście zeznania wszystkich świadków, czemu miały dać wyraz w treści uzasadnienia rozstrzygnięcia sprawy.