Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2016 r., sygn. VIII SA/Wa 567/14

Prawo pomocy

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Marek Wroczyński po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Radomiu wniosku M. G. o zawieszenie postępowania w sprawie ze skargi M. G. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu postanawia odmówić zawieszenia postępowania POSTANOWIENIE Dnia 8 sierpnia 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Marek Wroczyński po rozpoznaniu w dniu 8 sierpnia 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Radomiu sprzeciwu M. G. od postanowienia referendarza sądowego z dnia 17 maja 2016 r. w sprawie ze skargi M. G. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] marca 2014 r. nr [...] w przedmiocie przywrócenia poprzedniego sposobu użytkowania obiektu postanawia: umorzyć postępowanie z wniosku o przyznanie prawa pomocy UZASADNIENIE Postanowieniem z dnia 17 maja 2016 r. referendarz sądowy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie umorzył postępowanie w przedmiocie wniosku M. G. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym wobec uznania, że skarżący składając wielokrotnie wnioski o przyznanie prawa pomocy nadużywa przysługującego mu uprawnienia. Pismem z dnia [...] maja 2016 r. (k. 200) uzupełnionym w dniu [...] czerwca 2016 r. (data wpływu do Sądu - k. 212) skarżący wniósł sprzeciw od postanowienia referendarza. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje. Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 260 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm. - dalej: "p.p.s.a.") w brzmieniu obowiązującym od dnia 15 sierpnia 2015 r., rozpoznając sprzeciw od postanowień referendarza sądowego, sąd wydaje postanowienie, w którym zaskarżone zarządzenie lub postanowienie referendarza sądowego zmienia albo utrzymuje w mocy. Wniesienie sprzeciwu od zarządzenia lub postanowienia referendarza sądowego wstrzymuje jego wykonalność. Sąd orzeka jako sąd drugiej instancji, stosując odpowiednio przepisy o zażaleniu. Przepis w powyższym brzmieniu został wprowadzony na podstawie art. 1 pkt 73 ustawy z dnia 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. poz. 658 - dalej: "ustawa zmieniająca"). Zgodnie zaś z art. 2 tej ustawy, przepisy p.p.s.a. w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą w zakresie wymienionym w tym przepisie stosuje się do postępowań wszczętych przed dniem jej wejścia w życie. W pozostałym zakresie do tych postępowań stosuje się przepisy ustawy p.p.s.a. w brzmieniu dotychczasowym. Uwzględniając fakt, że art. 1 pkt 73 ustawy zmieniającej nie został wymieniony wśród przepisów, dla których w sprawach wszczętych przed 15 sierpnia 2015 r. stosuje się przepisy w nowym brzemieniu, stwierdzić należy, że w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajduje przepis art. 260 P.p.s.a. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 15 sierpnia 2015 r. Zgodnie z tym uregulowaniem, w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Na postanowienie przysługuje zażalenie. Sprawa przyznania prawa pomocy rozpatrywana jest od początku w świetle przesłanek, o których mowa w art. 246 § 1 pkt 1 i 2 p.p.s.a. Mając powyższe na uwadze należy wskazać, że ustawa zmieniająca wprowadziła przepis art. 249a p.p.s.a., zgodnie z którym, jeżeli strona cofnie wniosek lub rozpoznanie wniosku stało się zbędne, postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy umarza się. Na podstawie art. 2 ustawy zmieniającej w/w przepis art. 249 a p.p.s.a. ma w sprawie zastosowanie. Oceniając zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy stwierdzić należy, że liczba tych wniosków składanych przez skarżącego dowodzi, że jego celem nie jest faktyczna obrona swych praw w postępowaniu sądowoadministracyjnym lecz inicjowanie postępowań wpadkowych, stanowiące cel sam w sobie. Skarżący składając kolejny - czwarty już wniosek o prawo pomocy w zakresie całkowitym, mimo dokonania negatywnej oceny z punktu widzenia przesłanek zastosowania instytucji prawa pomocy przez Sądy obu instancji, nie wskazuje na żadne nowe okoliczności we własnej sytuacji materialnej, dlatego też musi liczyć się z odmową jego uwzględnienia. Okoliczności powyższe świadczą bowiem o tym, że skarżący nadużywa uprawnienia do przyznania mu prawa pomocy. Argumentów tych skarżący w żaden sposób nie zakwestionował we wniesionym sprzeciwie. W ocenie Sądu prawo pomocy stanowiące formę realizacji prawa do sądu, nie może być przyznane podmiotowi, który ze swojego prawa czyni nienależyty użytek. Niedopuszczalne jest bowiem używanie uprawnień procesowych do celów innych od tych, które odpowiadają ich przeznaczeniu. W konsekwencji zachowanie, które jest formalnie zgodne z literą prawa lecz sprzeciwia się jej sensowi nie może zasługiwać na ochronę. Tak zaś należy oceniać np. działania podmiotu, który inicjuje szereg postępowań wpadkowych nie w celu ochrony swoich realnych praw, ale dla którego inicjowanie tychże postępowań jest celem samym w sobie. Uznając zatem, że rozpoznanie kolejnego wniosku o przyznanie prawa pomocy stało się zbędne Sąd, na podstawie art. 249a p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.