Wyrok WSA w Łodzi z dnia 10 maja 2016 r., sygn. III SA/Łd 219/16

Dnia 10 maja 2016 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział III w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Sędzia WSA Monika Krzyżaniak Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska (spr.) Protokolant specjalista Aneta Brzezińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 maja 2016 roku sprawy ze skargi W. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zezwolenia na zajęcie pasa drogowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...], nr [...]

Uzasadnienie

Decyzją z dnia (...)., wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a., art. 39 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 40 ust. 1 i ust. 2 pkt 3, art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2015 r., poz. 460 z późn. zm.), zwanej dalej udp., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia (...). o odmowie udzielenia W.P. zezwolenia na zajęcie pasa drogowego dla umieszczenia całorocznego obiektu handlowo/usługowego o powierzchni 12 m2 w pasie drogi powiatowej ul. A (dz. nr 407/18) w okresie od 1 do 30 czerwca 2015 r.

Jak wynika z akt sprawy, w dniu 3 czerwca 2015 r. do organu I instancji wpłynął wniosek W.P. o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego ul. B 1 w Ł. pod całoroczny obiekt handlowy w okresie od 1 do 30 czerwca 2015 r.

Decyzją z dnia (...). Prezydent Miasta Ł. nie zezwolił skarżącemu na zajęcie pasa drogowego pod całoroczny obiekt handlowy/usługowy o powierzchni 12 m2 w pasie drogi powiatowej w Dzielnicy B., ul. A (p), działka nr 407/18, w obrębie (...) w okresie od 1 do 30 czerwca 2015 r.

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że zgodnie z aktualnym wypisem z Łódzkiego Ośrodka Geodezji, obiekt skarżącego znajduje się w pasie drogowym drogi publicznej ul. A (działka nr 407/18 w obrębie (...)). Organ I instancji ustalił, że obiekt ten od ponad dwóch lat jest nieużytkowany. Skarżący nie dopełnił obowiązku poprawienia stanu technicznego i sanitarnego obiektu, mimo zobowiązania go do podjęcia takich działań na mocy uprzednich decyzji, zezwalających na zajęcie pasa drogowego. Zgodnie z informacją zawartą w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej Firma Handlowa A zaprzestała wykonywania działalności w dniu 20 sierpnia 2013 r. Mimo tego skarżący nadal składał wnioski o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego, wpisując jako stronę firmę A oraz adres do korespondencji: ul. B 1, 91-323 Ł.. Skarżący nigdy nie odebrał korespondencji wysłanej na wskazany adres, "więc można wysnuć wniosek, że jego działanie było celowe. Nie podawał adresu, pod którym faktycznie przebywał, a wskazywał taki pod którym był nieosiągalny". Decyzję dotyczącą zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w maju 2015 r. dla firmy A, która została przesłana na adres: ul. C 12, Ł. 91-401, skarżący odebrał osobiście w dniu 14 maja 2015 r. Wniosek dotyczący zajęcia pasa drogowego w czerwcu 2015 r. został złożony już nie przez firmę A tylko przez skarżącego. W ocenie organu I instancji został naruszony interes społeczny, polegający na bezpiecznym i estetycznym utrzymaniu pasa drogowego. Nie można mówić o naruszeniu interesu skarżącego z uwagi na fakt, iż od dłuższego czasu skarżący nie korzystał z obiektu, nie odbierał korespondencji oraz nie wnosił należnych opłat na zajęcie pasa drogowego. Zadłużenie z tego tytułu wynosi aktualnie 25 847,24 zł. Z powodu braku jakiegokolwiek kontaktu ze skarżącym od 2013 r. oraz postępującą degradację kiosku, zarządca drogi zmuszony był wystąpić do sądu o ustalenie kuratora dla nieobecnego skarżącego. Sąd na kuratora wyznaczył M.D.M., pracownika Zarządu Dróg i Transportu, i udzielił mu uprawnień polegających na przywróceniu do stanu poprzedniego pasa drogowego położonego w pasie drogowym ul. A oraz prawa do odbierania i składania wszelkich dokumentów dotyczących kwestii związanych z zajęciem pasa drogowego ul. A przez obiekt należący do skarżącego. W związku z powyższymi okolicznościami nie jest uprawnione stwierdzenie, iż pozostawanie obiektu w pasie drogowym jest "szczególnie uzasadnionym przypadkiem", o którym mowa w art. 39 ust. 3 u.d.p.