Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 13 kwietnia 2016 r., sygn. II SA/Rz 960/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie NSA Stanisław Śliwa WSA Piotr Godlewski Protokolant starszy sekretarz sądowy Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 kwietnia 2016 r. sprawy ze skargi A. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia wypłaconych zaliczek alimentacyjnych I. uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Burmistrza Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 2015 r., nr [...]; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego A. D. kwotę 22 zł /słownie: dwadzieścia dwa złote/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Podaniem z dnia 12 marca 2015 r. AD zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w [.] o umorzenie w części zadłużenia z tytułu zaległej zaliczki alimentacyjnego wynoszącego około 4500 zł, gdyż utrzymuje się z zasiłków z pomocy społecznej i nie posiada innych źródeł utrzymania. Z powodu złego stanu zdrowia nie może podjąć zatrudnienia.

Decyzją z dnia [.] kwietnia 2015 r. nr [.] Burmistrz Miasta [.] odmówił wnioskodawcy umorzenia zaległości wynoszącej na dzień wydania decyzji 4 332,74 zł. W podstawie prawnej organ powołał art. 30 ustawy z dnia 7 sierpnia o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. z 2012 r. poz. 1228 ze zm.) zwana dalej ustawą.

Z ustaleń faktycznych organu wynika, że prowadzona przeciwko stronie egzekucja komornicza świadczeń alimentacyjnych jest bezskuteczna. Prowadzi on jednoosobowe gospodarstwo domowe, jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym. Utrzymuje się z zasiłków z pomocy społecznej. Ponosi koszty utrzymania mieszkania oraz na mocy ugody sądowej uiszcza na rzecz córki alimenty w kwocie 300 zł miesięcznie. Wnioskodawca nie wykazuje jednak żadnego zaangażowania w spłatę zaległości alimentacyjnych pomimo, że skorzystał już raz z ulgi w postaci umorzenia kwoty 1500 zł. Jest również bierny zawodowo. Przyznanie mu kolejnej ulgi byłoby zatem nieuzasadnionym przerzuceniem na podatników obowiązku utrzymania dziecka dłużnika.